It started in grade school,
when everybody called me a fool.
Those classmates of mine trying to act cool,
Their fist is their most powerful tool.
I hate those dark and sorrowful days,
when they won't let me home without a punch on my face.
This little boy who took more than enough.
This pity little boy who can barely laugh.
At home, I can tell if it's not over.
He'll add the bruises that I try to cover.
A few strikes of leather belt from my drunkard dad.
What have I done for deserving something bad?
All of these was left inside the core.
The pain, the agony, the violence and the gore.
Why do I feel that I am an eyesore?
How I wish I can never go back anymore.
And then I tried to skip school.
Tried to escape from being called a fool.
Tried to forget all these bruise marks,
As I leave my school bag in the amusement park.
And then at home I saw my dad,
walking closely while holding a rod.
I knew that I was told by the teacher.
And tonight, I, again, became a victim of anger.
Why do I deserve this? Why are they doing this?
Was there something good that I missed?
Is there anyone who can tell?
So I can leave this life that's full of hell.
I left home without anyone knowing.
Went to the city unsure of growing.
Where will I sleep? I do not know.
But happiness is not at home though.
And then I saw other kids living in the streets,
eating leftover food, on a cardboard where they sit.
For them the stinking garbage is their happy meal.
It may be wrong but I know how they feel.
I decided to go with them for the sake of living.
On a dirty black sewer they were diving.
Those junk valuables, they were collecting.
That's what they do in the morning.
Everything goes worse at night.
When someone opens the street lights.
We tried to steal at people against their will,
just to have more than that value meal.
Years and years is still the same.
Thievery is now just a simple game.
Living myself with a gang of thieves.
Some are already dead, some still lives.
Until one day, a tall man called me.
He asked me to deliver something in exchange of money.
It was two small thin paper bags.
Inside of it was grains of illegal drugs.
I was satisfied being a courier.
I can now eat delicious food by working better.
When carrying them, be lightly on your feet.
When an officer is around, better now to show it.
Everyday I have to live this dangerous life.
In my back pocket, I have to hide a small knife.
Until my boss said that it is not fun,
So he decided to buy me a gun.
He gave me orders and gave me a tap,
"instead of stealing and carrying drugs, why don't you kidnap?
Would you go back earning coins in stealing,
when you can gain lots of money from killing?"
My first hunt was not so fun.
For I have not used a gun.
I puked on what I have done.
It was the first time I have killed someone.
Until the second, the third, the fourth and the fifth.
This job, for me, is becoming a gift.
Until I became a professional human hunter.
Until my honor was broken asunder.
Every night when I go to bed.
I have to fulfill the things I have said.
My dad and my classmates are still in my head.
"When I see them, they will be dead!"
Wednesday, August 5, 2015
Sunday, February 9, 2014
Why Some People Don't Go to College?
Here are some problems why some people don't go to college:
1. No schools or universities nearby.
Especially in some provinces, some kids still have to take a 30-minute ride to a jeep or bus just to go to school. You have to add 20 to 70 pesos for the jeep/bus fares everyday depending the distance of the school everyday. That's for the fare only, exclude the food allowance. So Monday to Friday will cost you 100 to 350 pesos per week. Monday to Saturday is 120 to 420 per week.
2. There's a school nearby but they don't offer the course I want to take.
So there's this school nearby you can reach it by just walking or ride a jeep and pay the minimum fare with a student discount but the school does not have the course you want. For example, you want to be an IT professional but the school only offers Secondary Education or Accountancy Will you sacrifice your dream of becoming a IT pro and just become a teacher or an accountant? There's nothing wrong with being a teacher or an accountant but my point is why would you take a course that you do not excel?
3. The school nearby offers the course I want but I can't afford the tuition fee.
It's a good news that the school nearby offers the course you want but the bad news is the tuition fee is sort of expensive. Normally in a private school, a semester costs 10000 to 40000 pesos depending on the name and reputation of the school.
4. There's a school I know. The tuition fees are affordable but it's very far.
For example, you live in a small town and there's a school 50 miles away from your house. Some parents decide to give them extra allowance so they can rent a boarding house near by the school. But renting a boarding house is not as cheap as you think. Boarding houses are also expensive depending the distance from the school. The nearer, the higher the rate.
5. There's a school nearby with the course I want and the tuition fees are affordable.
That is good! But always keep in mind that the tuition fees are not the only schools expenses you have to settle. You still have to think about the expenses everyday like food, fare (if it takes a jeep to get there), extra curricular activities (field trips, seminars, sports festivals, acquaintance parties, etc.)
So how can I go to college?
There is no easy way my friend. People have different approaches to achieve something. Some enroll as a student assistance (school employee) or a working student (company employee) with a flexible work arrangements. Some people also grab scholarship opportunities. So it is in you on how you can balance your time. It's hard but when you got through it, it will be the greatest feeling you can have for you have one of your greatest achievement.
Sunday, November 10, 2013
Super Storm Yolanda
Super storm Yolanda. One of the strongest storms in history. Millions of people affected and billions of properties destroyed counting of over 200 deaths and still counting while others are still missing. Yolanda started in the Pacific ocean and as the storm gets closer, it gets bigger and stronger. With a circumference of 600 kilometers in diameter and a wind speed of 215 kilometers per hour. Te storm passed from Leyte to Palawan, causing millions of pesos of damages to lives and properties. I think it is not just God who made the storm, but it is in the rules of nature. Yes, we know that the Philippines is often visited by thunderstorms because our country is so small and surrounded by the sea. Want to migrate/live in other country? I think it is not a good idea. Just like the Philippines, other countries are also visited by storms. Not just storms, other calamities as well. A storm is caused by the wind whirling with anything that surrounds it. When a wind is surrounded by water, it is called thunderstorm. When a storm is surrounded by sand, it is called sandstorm. When a wind is surrounded by snow, it is called snowstorm. When A storm is in the Philippines, other neighbor countries our watching. Example, when a storm passing the Philippines and it is going to the west, China is watching because if the storm gets out of the Philippine Area of Responsibility (PAR), China will be ready for they know they are next. Or if it is going North, Japan or Taiwan is watching for they will prepare for the upcoming storm that will arrive. Or in south, Malaysia/Indonesia will be watching for the Philippine storm updates for they know they are next. There are also storms in western countries like America and Europe. Not just thunderstorms but hurricanes as well. Japan, are not prepared not just in storms but in earthquakes as well. Japan faces over a hundred tremors over a year, worse is tsunami (a big wave). In the deserted middle eastern countries, sandstorms happen, it is lime a typhoon but no water involved. I think storm happens in every countries but storm types depend geographically. Like here in the Philippines, thunderstorm happens because it is surrounded by water. In middle east, sandstorm happens because they are surrounded by sand. In America, hurricane happens because they are surrounded with houses and cars. Storms are caused by winds but because America is a big land, no water or land is involved so it is just the wind itself. Look at ever hurricane in America and see how it blows things like cars and trees. It also happens in the Philippines. You just can barely see it because of the rain. The next time the storm hit the country. Be aware of the wind strength, not just the rain. So for me, as an atheist, prayer is futile. If you say God made everything then you just claimed that God also made Yolanda. And for me, as a human being who understands a little about meteorology, storms as just part of our lives, between sunny days.
Wednesday, May 8, 2013
[Maikling Kwento]Ang Saglit na Pag-ibig
Ang Saglit na Pag-ibig
Darell N. Duma
Ang lahat ng mga tauhan na lumilitaw sa kwentong ito ay gawa-gawa lamang. Ang anumang pagkakahawig sa tunay na tao, nabubuhay man o patay na, ay hindi sinasadya.
Ako si Joey. Isang ordinaryong 15 year old student na nakatira sa isang liblib na kakahuyan. Medyo maliit, 5'2" lang ang height ko eh pero katamtaman lang ang katawan at medyo maputi. Hindi nga lang ganun katalino pero favorite ko talaga ang subject na "Science." Nanalo nga akong 2nd place sa isang quiz bee last year eh. Ang tatay ko ay nagtatrabaho sa isang hardware supply at ang nanay ko naman ay nagtitinda ng nilupak sa umaga at nasa bahay na pagsapit ng tanghali at inaalagaan ang mga kapatid ko. Meron akong 2 kapatid, si Fatima at Ronnie, isang grade 4 at isang grade 1. Mga bata pa sila kaya wala silang masyadong isipin sa buhay. Gusto lamang nilang maglaro ng maglaro. Ako? Dahil binata na ako, gusto ko din maranasan ang mga bagay na bihirang mangyari sa isang tao. Gusto ko ring maranasan ang tunay na pag-ibig. Nagkaroon din naman ako ng mga crush nung mga nagdaang taon yun nga lang torpe ako eh. Sinubukan ko din naman lumapit kaso kapag malapit na ako pinanghihinaan na ako ng loob. Nagkaroon na ako ng crush sa limang babae kaso ni isa sa kanila hindi ko nakausap. Napipipi ba? Hanggang sa sumuko na lamang ako.
Buwan na ng Marso, malapit nang matapos ang school year. Lalo na ngayon, graduating student na ako. Ano kaya ang mga pangyayari na darating na hindi ko malilimutan bukod sa birthday ko at graduation? Naging boring kasi para sakin ang school year na ito. Ewan ko ba kung bakit hindi ko na-enjoy. Naisip ko lang siguro yung mga nasayang na pagkakataon. Siguro pagka-graduate ko mag-iiba na ang panahon. Dadami ang mga taong makikilala ko. Doon siguro may chance na ako. Hihintayin ko na lang yun.
Araw ng linggo, nagising ako ng alas-9 ng umaga. Niyaya ako ni inay na mag-almusal. Tamang-tama, paborito ko ang nasa mesa, sinangag, pritong itlog at mainit na kape. Habang kumakain ako, nagkukwento sa amin si inay na may balitang may engkwentro sa "National Highway" sa pagitan ng mga sundalo at mga rebelde. Sabi ni inay, may nagsumbong daw sa mga pulis na may dadaan truck na sakay ang mga rebelde. Kaya hinarang ng mga pulis ang nabanggit na truck, wala na daw nagawa ang mga rebelde kundi lumaban pabalik. Pagkatapos magkwento ni inay, natapos na din ako ng pagkain. Gaya ng dati, deretso na naman ako sa paborito kong tambayan, sa bahay ni Rodel.
Dalawang bahay lang ang pagitan ng bahay namin ni Rodel. Meron silang maliit na tindahan, doon sila kumukuha ng dagdag-kita bukod sa pagbebenta ng pinaltok at suman. Bukod sa akin, tumatambay din doon ang mga kaibigan namin na sina Mark, Philip, Joel at Andrew. Si Mark at Andrew ay kabatch ko. Si mark ay naging kaklase ko nung second year at si Andrew ay nag-aaral pa noon sa ibang paaralan. Kaklase ko na ngayon si Andrew habang nasa lower section si Mark. Si Joel naman ay nakatapos na ng high school ngunit hindi na nagtuloy. Mas pinili na lamang niyang magtrabaho sa isang pabrika. Si Philip naman ay isang third year high school. Kabatch namin siya dati ngunit bumagsak siya sa ilang subjects dahil sa pagbubulakbol. Ngayon ay pinagbubuti na niya ang kanyang pag-aaral para makahabol. Habang nagkukuwentuhan kami ay biglang napasok naman sa usapan ang mga girlfriends nila. Hindi ako makapagsalita noon kasi wala akong alam sa ganoong mga bagay, siguro dahil wala pa akong girlfriend. Tawanan sila ng tawanan hanggang sa napansin nila na tahimik lang akong nakangiti.
"Uy, si Joey oh. Tawa lang ng tawa. Imik naman diyan, boy!", ang sabi ni Joel habang tumatawa. "Paano iimik yan eh OP yan. Hindi maka-relate kasi no gf since birth.", dugtong ni Philip. "Pare, malapit ka nang maka-graduate. Gawa ng paraan para magka-girlfriend", ang sabi pa ni Joel. "Magkakaroon din ako ng girlfirend", sabi ko sa kanila. "Kailan pa yun, pare? Kapag enhinyero na ang tatay mo?", biglaang bara ni Mark at nagtawanan kaming magkakabarkada. "Alam mo pare, ang daming babae diyan. Ewan ko lang kung pihikan ka lang o torpe. Simulan mo nang maghanap at baka tumanda kang binata. Pero maganda daw yung mga tumatandang binata, mababait daw sa kanyang mga inaanak. Malaki pang magbigay. Kapag nagkaanak ako ninong ka, ha? Haha." Ang sabi ni Rodel. Nagtuloy pa ang kwentuhan namin hanggang sa sumigaw si inay at tinawag ako. "Joey! Kumuha ka nga ng toyo diyan sa tindahan nina Rodel at ako'y mag-aadobo dito ng breastbone. Sabihin mo babayaran ko pag-uwi ng iyong ama", ang utos ni inay. Umutang ako ng toyo sa tindahan nina Rodel at nagpaalam sa mga kaibigan ko na babalik na lang mamayang hapon. Dinala ko kay inay ang inutang na toyo. Yun na lang pala ang hinihintay ni inay para makapag-adobo na siya. Hindi na ako umalis ng bahay kasi malapit na rin namang magtanghalian noon. Pagkaluto ng adobo ay naghanda na ako ng mga pinggan, mga kutsara (hindi kami nagamt ng tinidor, pero tinuruan kami ng paggamit nun) at mga baso at si inay ang naghain ng mga pagkain para pagsaluhan. Nung naihain na lahat, tinawag ng inay ang mga kapatid ko at nagsipaglapitan naman sila.
Nang matapos ang tanghalian ay nagligpit na kami ni inay ng pinagkainan. Dahil grade 4 na si Fatima, siya na ang nagkusang maghugas ng mga pinggan. Natutunan daw niya yun sa school, ang mga gawaing-bahay. Ako naman ay nagbukas ng tv. "Ang boring naman ng mga palabas tuwing linggo ng tanghali.", ang sabi ko sa sarili ko. Hindi nagtagal ay pinatay ko na rin ang tv at pumunta na lang ulit sa kina Rodel. Pagkarating ko doon, andun na lamang sina Joel at Mark. Si rodel naman ay nasa palengke at bumibili ng manok. Hindi pa pala sila nakakapagluto? Nagpatuloy na lamang ang aming kwentuhan. Ala-1 na nakabalik si Rodel sa pamimili. Ang layo kasi ng palengke mula dito. Habang kumakain sina Rodel, tuloy-tuloy ang aming kwentuhan. Kung saan-saan umabot ang mga pinag-uusapan namin, makapaghanap lamang ng mapaglilibangan. Hanggang sa sumali na si Rodel sa kwentuhan.
Alas-3 na ng hapon nun, nasa kalagitnaan kami ng kwentuhan ng biglang may lumapit na babae sa tindahan nina Rodel, isang napakagandang babae. Matangkad, maputi, mahaba ang buhok, at maiksi lamang ang kanyang damit na suot. Lumapit siya sa tindahan para magpaload. "Pa-load nga po ng 30", ang sabi ng magandang dalaga. Tumitig ako sa kanya ng matagal hindi ko napansin na tinatawag ako ng mga kaibigan ko. "Boy? Boy? Ikaw pa ga yan? Hello? Hoy gising!" At bigla akong bumalik sa aking sarili, "Ha? Tawag niyo ba ako?" Biglang ngumiti ang tatlo na parang nag-uusap sila sa isip lamang nila. Biglang bumulong si Rodel, "pare, pagkakataon mo na yan." "Ha?", ang sabi ko sa kanila. "Sige na magpakilala ka na", sabi ni Mark nang biglang may tumulak sa likuran ko. Tinadyakan pala ako ni Joel papalapit sa babae. Paglingon ko sinabi ko ng mahina kay Joel, "putang ina ka. Kutos ka sa akin mamaya." Ang sabi ni Joel, "gawin mo na lang pagkatapos mo diyan. Go pare, Kaya mo yan! Hehe."
Pagtingin ko sa magandang dilag ay nagkataon ding nakatingin siya sakin. Sinubukan kong buksan ang aking bibig at magsalita. "Aaaaahhhh... Hi?", ang sabi ko habang nanginginig at nagkakamot ng ulo. Tumalikod lamang sa akin ang dalaga at lumakad palayo. Sinubukan kong bumalik sa mga barkada ko ngunit pinipigilan nila ako. "Habulin mo! Habulin mo!", mabilis na sabi ni Mark. "Eh ayaw nga akong kausapin eh", sabi ko. "Tanga ka! Nagpapakipot lang yan.", sabi pa ni Mark. At pinihit ako ni Joel patalikod sa kanila at muli niya akong tinadyakan. "Tang ina, nakakadalawa ka na.", sabi ko pero tinatawanan lang ako ni Joel habang sinesenyasan niya ako na habulin ang dalaga. Hinabol ko nga ang babae habang tinatawag ko, "Miss! Miss! Saglit lang po!" Biglang lumingon ang babae, mukha siyang galit, "Bakit ba?!". "Nais ko lang naman pong magpakilala eh. Ako nga po pala si Joey. Ano pong pangalan mo?", ang pakilala ko sa kanya at sumagot naman siya, "Rose ang pangalan ko. Oh, ano? Masaya ka na? Sige, diyan ka na." Tumalikod ulit siya at lumakad at hinabol ko pa rin, "Teka lang po. Taga-rito ka po ba? Saan ka po nakatira." "Hindi ako taga-rito at wala kang pakialam kung saan mang lupalop ng impyerno ako nakatira. At kung pwede lang, wag mo akong sundan.", yun ang sabi niya habang lumalakad palayo. Siguro nga hindi siya taga-rito kasi bago siya sa paningin ko. Halos lahat kasi ng taga-rito ay kilala ko na. Ngunit may pumasok sa isipan ko na sundan ko siya. Gusto ko lang naman malaman kung saan siya nakatira, yun lang. Kaya sinundan ko siya at pumasok siya sa isang masukal na damuhan. Tinanong ko ang sarili ko, "may mga bahay ba sa kabilang dulo ng damuhang ito?", habang nag-iisip ay napansin ko na tumigil si Rose at lumingon sa akin, "Putang ina! Pati ba naman dito? Isa pang sundan mo ako at papatayin kita!" Bigla akong natakot. Ngayon lang ako nakakita ng napakagandang babae pero ubod ng tapang. Tumalikod na lamang ako at unti unting naglakad palayo sa kanya. Tumalikod na din siya at nagpatuloy ng paglalakad. Kasabay ng takot ko ay ang pagkalungkot. Ngayon lang ako nagkaroon ng lakas ng loob pero bigo pa rin. Kaya siguro mas gusto ko na hindi maglakas-loob kasi ganun din naman. Bigo rin.
Nung malayo na ako ay may narinig akong sigaw. "Tinig ni Rose yun ah?" Kaya tumakbo ako papunta sa kanya at nakita ko siya nakaupo sa lupa. Nagdurugo ang kanyang kaliwang paa, epekto ng pagkakatisod niya sa isang malaki at matilos na bato na hindi niya nakita. Nagdudugo ang paa niya at may malaking pasa. "Teka lang. Dadalhin kita sa clinic malapit sa amin." Pinigilan ako ni Rose, "Wag! Kahit anong mangyari hindi ako pupunta ng clinic." "Hintayin mo na lang ako dito. Kukuha ako ng gamot.", ang sabi ko sa kanya. Tumakbo ako papunta ng bahay at nagmamadaling tinanong kay inay, "Inay! Nasaan po ang gamot natin?" "Nasa tukador.", ang sagot niya. Dali-dali kong kinuha ang gamot at bulak at tumakbo na ulit pabalik kay Rose. Takang-taka ang nanay ko, "May emergency ba?", tanong niya sa sarili niya. Ng bumalik ako nandoon pa rin si Rose, nagdudugo pa rin ang paa. Ginamot ko ang paa niya. Pinahiran ko ng alcohol at nilagyan ng band aid. "Salamat", malumanay na sabi niya sa akin. "Wala yun", sagot ko. "Pasensiya ka na sa akin kanina. Hindi ko gustong tarayan ka.", ang sabi ni Rose. "Wag mo nang isipin yun. Okay na sakin yun.", ang sagot ko. Tumayo si Rose, "aalis na ako." "Ihahatid na kita?", ang sabi ko ngunit pinigilan niya ako, "Hindi na kailangan. Kaya kong mag-isa." Hindi ko na siya pinilit at lumakad na siya palayo. Nagdadalawang isip ako habang pinapanood ko siya. Gusto kong malaman, pero hindi ako makapagsalita. At biglang ko siyang tinawag, "Rose?", at lumingon naman siya, "Pwede bang... Pwede ko bang makuha... ang cellphone number mo?" Nagtaka siya, "bakit?" "Kasi para mas makilala natin ang isa't-isa.", sagot ko. "Sige, pero wag mong ipapamigay, ha?" Nagulat ako. Sa loob-loob ko napakasaya ko na para bang sasabog ang dibdib ko. Ibinigay ni Rose ang number niya sakin at nagpaalam na. Excited akong tumakbo pabalik ng tambayan at andun silang lahat. Nagdating pala sina Philip at Andrew nung umalis ako. Ngumiti ako sa kanila at ngumiti din sila na parang alam na nila kung anong nangyari. Kinwento ko ang mga pangyayari at nung nalaman na nila biglang hinihingi na nila ang number ni Rose. Siyempre hindi ko binigay. Magagalit si Rose eh. Hanggang sa pag-uwi ko sa bahay, masaya pa rin ako. Nagtataka pa rin ang nanay ko, "nasaan ang gamot?", tanong niya. "Naku! Nakalimutan ko. Pero hayaan mo na inay. Ibibili na lang kita ng bago. Hehehe.", masayang sagot ko. Mula noon ay hindi na napalitan ang nadama kong kasiyahan at hindi na rin nawala ang pagtataka ni inay. Kahit sa hapunan halata niyang masaya ako, takaw ko daw kasi eh. Mahina naman kasi akong kumain. At kahit sa pagtulog hindi rin ako makatulog. Laging sumasagi sa isip ko ang kanyang magandang mukha. Kaya ayun, ala-1 na ng umaga ako nakatulog. Nahuli tuloy ako sa school kinaumagahan.
Lunes ng umaga, ang boring ng school. Paano ba naman? First subject namin ay "Filipino." Ito lang ang ayaw ko sa section na ito. Naisip ko tuloy i-text si Rose. Buti na lang nagpaload ako kanina sa daan papuntang school. Tinext ko siya, "Hi Rose. Si Joey ito, yung kahapon." Alam kong magrereply siya kasi kita naman namin na nagpa-load siya kahapon. Antagal kong hinintay yung reply niya. Recess na nung nagreply siya, "Hi Joey. Pasensiya na late reply. Musta na?", ang text niya sakin. "Klaseng puyat ka ah?", ang reply ko sa kanya at agad siyang nag-reply, "Oo, nagbantay kasi ako." At nagreply din ako agad, "Anong binantayan mo? Hehe." at ang sabi niya, "Wala yun. Nevermind." At biglang tumunog ang bell pero nagtext pa rin ako sa kanya, "Tapos na ang recess. Hehe." Sumagot siya, "Sige mamaya na lang ulit." "Okay lang kahit magtext ka. Makakareply pa rin ako. Magaling akong magtext ng palihim. Hehe.", ang reply ko. "Hindi na, baka mahuli ka pa ng teacher mo." ang sabi niya sa text kaya nagtanong na lang ako sa kanya, "Teka! Tanong ko lang kung pwede ba tayong magkita mamaya?" "Bakit?", ang tanong niya. "Wala lang. Gusto ko lang ikaw makita. Libre kita ng dinner.", reply ko. "Sige, dun na ang sa lugar kung saan tayo huling nagkita. Mga 6 ng hapon.", ang sabi niya. Tinutukoy niya yung bukana ng sukal kung saan ko siya sinundan. Hindi ako nakapaghintay na lumabas ng school. Hanggang sa nagdating ang alas-5. Yes! Uwian na! Tumakbo ako pauwi at naligo at nag bihis ng maganda. Nakortehan pa ako ng aking ina, "Aba! Aba! Posturang tao ah? Pasaan ang pogi?", tanong niya. "Diyan lang po.", ang sabi ko. At lumabas ako ng bahay at tumambay muna kina Rodel. Andun si Andrew, nakatambay din. "Pare, parang kukumpilan ka ulit ah?", tukso ni Rodel. Tawang-tawa si Andrew, "Pasaan ka ba?", tanong niya. "Diyan lang.", sabi ko. At pagtingin ko sa oras ay 5:54 na. "Sige, mga bro. Alis muna ako. Hehe." At umalis na ako papunta doon sa sinabing tagpuan namin.
5:59 ako nakarating doon ngunit wala pa siya. Hinintay ko pa at nagpakita na rin siya. "Pasensiya ka na at nahuli ako. May ginawa pa kasi ako.", paliwanag niya. "Okay lang.", sabi ko, "Oh. Saan mo gustong mamasyal?" Hindi niya daw gustong mamasyal. Gusto niya lang nang kausap kaya nag-usap na lang kami doon. Sa pag-uusap na ayon lalo ko siyang mas nakilala. Wala pa daw siyang boyfriend. Ngumiti ako nung nalaman ko ang tungkol dun. "Sabi mo hindi ka taga-rito. Taga-saan ka ba talaga?", tanong ko sa kanya. "Taga-Maynila ako.", ang sagot niya. "Bakit ka nandito? Nagbabakasyon ka? May kamag-anak ka ba dito?", tanong ko ulit sa kanya. "Wala akong kamag-anak dito.", sabi niya. "Eh bakit ka nandito?", tanong ko sa kanya. Hindi siya sumagot at sa halip, tumingin na lang siya sa mga bituin. "Okay lang kahit hindi mo sagutin.", ang sabi ko. At nagtanong siya kung anong oras na ang sabi ko alas-8 na. Kailangan na daw niyang umalis at may gagawin pa siya. Tinanong ko kung pwede ko siyang ihatid pero tumanggi na naman siya. Kaya nung umalis na siya ay umuwi na din ako. Saglit lang yun pero nakuntento ako. Hindi na naman ako makatulog. Mahuhuli na naman ako sa klase ko bukas.
Martes ng umaga, heto na naman ako sa aking pinakaayaw na subject. Habang nagle-lecture kami ay naisipan kong i-text ulit si Rose. Tamang-tama hindi pa expired na load ko. "Good morning po. :)", ang text ko sa kanya. Lunch break na at hindi pa rin siya nagrereply. Baka wala na siyang load kaya itinigil ko na ang paghihintay. 2:30 na, kalagitnaan ng quiz namin sa math ng may biglang nag-text sakin si Rose at ang sabi niya sa text, "Kita na lang tayo mamaya. Same time, same place." Kaya na-excite na naman ako na umuwi. Hanggang sa sumapit na ang alas singko. Yes! Uwi na ako! Agad na naman akong naligo at pumorma pagkauwi. Nagtaka na naman si inay, "sisimba ka na naman?" Tumawa lang ako sa sinabing, "Hindi inay, pero kung sisimba man ako eh deretso ako sa altar. Hahaha." At pagkatapos naming mag-usap ni inay ay dumeretso na ako sa tagpuan namin. 5:30 na nung nakarating ako doon. Hinintay ko siya at nakarating siya ng 5:50. Mas maaga kaysa kahapon.
Habang nag-uusap kami ay panay ang tingin ko sa kanyang mga mata. Ang ganda talaga niya. At ang mga labi niya, gusto kong halikan. Pero hindi ko pinahahalata ang pagkahumaling ko sa kanya, baka kung ano ang isipin niya at magalit siya sa akin. Pero sa kalagitnaan ng pag-uusap namin ay bigla siyang nagyaya, "Paalis na kasi ako sa makalawa. Pwede mo ba akong ipasyal bukas? Kahit saan okay lang sakin." Ako'y nagulat sinabi niyang ayun. Magkahalong emosyon ang naramdaman ko. Masaya dahil maipapasyal ko siya at malungkot dahil aalis na siya. "Sige, bukas ng umaga ipapasyal kita. Magkita tayo sa kantong iyon.", ang sabi ko. "Paano ang klase mo?", tanong niya. "Wag kang mag-alala. Minsan lang naman ito kaya okay lang na lumiban ako.", ang sagot ko. "Oh sige, uwi na tayo para maaga tayong makatulog. Maaga pa tayong aalis bukas.", ang sabi niya at kami'y nagsipag-uwian na. Ang saya ko dahil mamamasyal kami bukas. Wala din akong iisipin sa gagastusin. May ipon naman ako, ibabawas ko na lang. Pero ang problema ko ngayon, hindi ako makatulog. Naiisip ko na naman ang kanyang kagandahan. Baka mahuli ako sa tagpuan namin bukas. Paano ito?
Sumapit na ang umaga, tiningnan ko ang oras. Alas-7 na ng umaga. Kailangan ko nang maghanda para sa araw na ito. Agad akong naligo at nagbihis para hindi mahuli sa pinag-usapang oras at lugar. Kumuha lang ako ng dalawang piraso ng tinapay para magkalaman ang tiyan kahit konti. Habang kumakain ay nakita ako ng nanay ko. "Ano yang suot mo? Hindi ka ga papasok? Tanghali na ah?", ang tanong niya sakin. "Hindi po. May aasikasuhin lang po akong importante.", sagot ko sa kanya. Ang alam niya ay tungkol sa pagpasok ko sa college ang aasikasuhin ko pero hindi ko talaga masabi sa kanya na may date ako. Kaya pagsapit ng alas-8 ay umalis na ako at pumunta sa kanto na itinuro ni Rose. Pagpunta ko dun ay andun na siya. Bagay sa kanya ang suot niyang tight blue maong jeans at white shirt. Mas lalo siyang gumanda. "Kanina ka pa?", tanong ko. "Hindi. Kararating ko lang. Tara na. Baka may makakita pa sa atin dito.", sabi niya. Agad kaming umalis, iniwasan kong magdaan sa school kasi baka may makakita sa akin na kaklase ko o isa sa mga teachers ko. Ang bilis niyang maglakad na para bang may iniiwasan. Binilisan ko din ang lakad ko para makahabol sa kanya. "Ganyan ka ba talaga kabilis maglakad?", tanong ko. "Oo.", sabi niya. "Doon sa kantong iyon, pwede na tayong mag-abang ng tricycle.", sabi ko sa kanya. At pagkarating namin sa kantong ayon ay may tricycle na nakatigil, nag-aabang ng pasahero. "Boss? Tricycle?", tanong ng mamang driver. "Oo. Alam naming tricycle yan.", sabi ni Rose. "Rose, ang ibig sabihin eh kung sasakay tayo ng tricycle. Hindi niya itinatanong kung tricycle yun.", paliwanag ko. "Oo. Alam ko.", sabi niya. "Sige po boss. Pakidala lang po kami sa bus stop", turo ko sa driver. At pagkasakay namin ay dinala kami ng tricycle sa bus stop. Medyo malayo. 10 minutes mula sa sakayan ng tricycle. Pagkarating namin sa bus stop ay bumaba na kami at nagbayad ako ng 50 at sinuklian naman ako ng 20 ng driver. "Salamat po.", sabi ko sa driver. Nagpasalamat din ang driver at bumalik na papunta sa sakayan. Nag-abang kami ng bus. May 10 minutes din ang lumipas bago pa may nagdaang bus. Napakatahimik ni Rose. Mula nung sumakay kami ng tricycle hanggang sumakay kami ng bus hindi kami nag-iimikan. Sumakay kami ng bus at umupo siya sa may likod sa tabi ng bintana ng bus. Nakatingin lang siya sa labas, parang may malalim na iniisip. Tinanong ko siya kung kumain na siya, ang sagot niya oo kumain na daw siya. Habang nasa biyahe kami, hindi pa rin kami nag-iimikan. Ang tahimik ng biyahe namin. Ewan ko. Hindi ko kasi alam kung paano ko sisimulan ang usapan.
Hanggang sa nakababa na kami. Nasa tapat kami ng mall. 9 a.m. na nun kaya saktong bukas na ang mall at konti pa lang ang mga napasok. Biglang may pumasok sa isip ko. "Tara! Laro tayo sa amusement park.", yaya ko sa kanya at pumayag naman siya. Pagkarating namin doon. 4 pa lang ang tao doon kasi kabubukas lang din ng park. Bumili ako ng 10 tokens at binigay ko sa kanya ang lima. Nag-iisip ako kung ano'ng laro ang una naming lalaruin. Hindi pa ako nakakapag-decide ay may nilalaro na siya. Naisipan niyang maglaro ng Drum Freakz. Grabe galing niyang mag-drums. Ang bilis ng mga kamay at paa niya. Pinanghinaan ako ng loob nun, parang ayaw ko nang maglaro. Sa halip ay pinanood ko na lang siyang maglaro.Nang matapos siyang maglaro ay tumayo na siya, "Oh. Bakit hindi ka naglalaro?", tanong niya. "Okay na akong panoorin ka.", sabi ko. "Halika doon tayo.", sabay hila niya sa kamay ko. Parang may humihigop sa akin noon nung hinawakan niya ang kamay ko. Hindi ko alam kung papunta saan pero hangga't hawak niya ang kamay ko okay lang sakin. Dinala niya ako sa lamesa ng air hockey. Gusto niya kaming maglaro noon. Kaya't pumayag ako na maglaro ng air hockey pero first time kong maglalaro nito. Basta ang alam ko, dapat mahuhulog yung puck sa goal na hinaharangan niya. "Ako na ang maghuhulog.", sabi ko. Hinulog ko ang token at nahulog ang bato sa bulsa niya. "Kailangan ko lang maka-goal sa kabila", sabi ko ngunit hindi ito madali para sa akin. Hindi dahil sa first time kong laruin ito, magaling din pala siyang maglaro ng air hockey. Grabe buta ako. Tinalo ako sa score na 5-0. Napangiti na lamang ako sa sarili ko pero kapag tinitingnan ko siya parang hindi siya nag-eenjoy. Inaasahan ko naman yun kasi laking Maynila siya. Kaya sanay na siya sa ganitong uri ng lugar. Ako nga 3 beses pa lang nakakarating dito. Hindi pa ako nakakapaglaro o nakakabili ng kahit na ano. Namamasyal lang ako. Tipid eh. Pagkatapos namin sa air hockey ay tinuro naman niya yung Time Crisis. Barilan ba kamo? Diyan ako magaling. Kaya naghulog kaming dalawa ng token at kinuha ang mga baril. Stage 1 palang ubos na ang mga buhay ko samantalang kanya ay wala pang bawas. Ano ba yan? Ang galing naman niya. Pero dahil pahirap ng pahirap ang laro. Namatay din siya sa boss ng stage 2. Bihira lang ang nakakarating doon. Taga-Maynila nga ito! At nang ibinaba na niya ang baril nagtanong siya, "Oh. Saan naman ang sunod?", tanong niya. "Hindi ko alam eh. Ikaw na ang bahala.", sabi ko na lang sa kanya. "Doon na lang tayo. Maglaro tayo ng Indiana Jones. Tumaya tayo at magparami ng tokens. Konti na lang yung sa atin eh.", sabi niya. At naglaro kami ng indiana Jones. Natalo ang 3 kong natirang coins samantalang dumami naman ang coins ni Rose at umabot na sa 7. "Kuha ka lang ng token sakin", sabi niya habang binibigyan niya ako ng isang token. Grabe kahit anong laro magaling itong si Rose. Padami ng padami ang tokens niya, lagi naman akong natatalo kaya kuha ako ng kuha sa kanya. Mukha ngang pinagtatawanan ako ng mga nasa likod ko. Lagi ko daw kinukuha yung pinaghirapan nung katabi ko pero wala akong pakialam sa kanila. Mainggit sila. Hehe. Nung umabot na sa mahigit 20 ang tokens niya ay tumayo siya. "Tanghali na pala. Tara kumain muna", sabi niya kaya tumayo na din ako at naghanap ng makakainan. At may nakita kaming restaurant na malapit lang sa park. Naghanap kami ng bakanteng lamesa at may nakita kami sa bandang dulo. Umupo kami doon at tinanong ko kung anong gusto niyang kainin. "Manok at kanin na lang sakin.", sabi niya. Kaya umorder ako ng isang manok na may kanin para sa kanya, Hamburger na may fries para sa akin at dalawang iced tea para sa aming inumin. Nang pagkabayad ko sa inorder ko ay dinala ko na ang pagkain namin sa aming lamesa. Minamasdan ko siya habang kumakain. Pati sa pagkain niya napakaganda pa rin niya. Pero iniiwasan ko din naman na mahuli niya akong nakatingin sa kanya kaya pasimple lang ako habang kumakain ako ng hamburger. Pagkatapos naming kumain ay naisipan naming naglibot-libot kami sa loob ng mall bago kami bumalik sa park. Nung napagod kami ay naupo kami sa isang bench. Tamang-tama may ice cream stand malapit sa amin kaya naisipan kong bumili ng ice cream para sa aming dalawa. Agad siyang nagpasalamat pagkabigay ko ng ice cream sa kanya. Tahimik kaming kumakain ng ice cream. Heto na naman ako. Hindi makapagsalita. Ano kaya ang magandang sabihin para magsimula kami ng usapan? Ah! Naisip ko kung ano ang ideal type niyang lalaki. Pero hindi ganun kadali yun. Nakakahiya.Pero susubukan ko pa rin. "Umm... Rose?", tawag ko sa kanya. Tumingin lang siya sa akin at itinaas ang kanang kilay na parang nag-aabang sa tanong ko. "Ummm... ano ba ang... mga gusto mo... sa isang lalaki?", tanong ko sa kanya. Tumingin siya sa malayo at sinabing, "Hindi na ako naghahangad na may magkakagusto sa akin kasi ang gusto ko sa lalaki eh yung tatanggapin ako kung sino at ano talaga ako at yung ipagmamalaki ako." Nagtataka ako kung bakit ganun ang sagot niya. Wala ka namang hindi maipagmamalaki sa kanya. Parang lahat ng kalalakihan ay magkakandarapa sa kanya. Ewan ko. Ngayon gulong-gulo na ang isip ko. Nung naubos na ang ice cream niya nagyaya na ulit siya papunta sa amusement park. Naglaro na ulit kami hanggang sa umabot kami ng alas-4. Nagyaya na siya dahil hindi daw siya pwedeng gabihin. Kaya umalis na kami at sumakay ng bus. Doon ulit siya umupo sa tabi ng bintana ng bus pero nasa likod na kami ng driver. Tahimik na naman ang biyahe namin. Lagi naman kasi akong ganito. Hindi makaimik. Wala na ata talaga akong pag-asa na magkaroon ng girlfriend. Sobrang torpe ko kasi. Tuwid lang ang tingin ko. Iniisip kung ano ang sasabihin. Tapos biglang hinawakan ni Rose ang kamay ko. Tumingin ako sa kanya at nakatingin din siya sa akin. "Alam mo. Hindi ko malilimutan ang araw na ito. Salamat sayo. May babaunin akong alaala hangga't nabubuhay ako", ang sabi niya sa akin at bigla siyang ngumiti. First time kong nakita siyang ngumiti ng ganoon. Lalo siyang gumanda. Ako naman ay parang na-hypnotize sa ganda ng ngiti niya. Gusto ko na nga sanang hilingin na sana'y ma-flat-an ang gulong ng bus para hindi na kami makaalis. Kaso malapit na kaming bumaba. Pagkababa namin ng bus ay sumakay na rin kami ng tricycle. Tamang-tama andito si manong driver kanina. Kakahatid lang ng pasahero kaya siya na rin ang maghahatid sa amin pauwi. Nung malapit na kami sa kanto kung saan kami sumakay ng tricycle kanina, sinabi niya sa akin na gusto na niyang bumaba doon. "Ayaw mo bang magpahatid hanggang inyo para mas mabilis ang pag-uwi mo?", tanong ko. "Hindi, mas gusto ko na maglakad tayo.", sabi niya. Kung sa bagay, para at least may moment kami, kahit patapos na ang araw. Nung naglakad na kami ay napadaan kami sa tapat ng bahay nina Rodel. Andun si Andrew at Joel at nakita nila kami. "Hoy ungas! Hindi ka pumasok! Lagot ka kay Ma'am!", sigaw ni Andrew. "Pareng Joey, parang iba na naman yang kasama mo ah! Mahaba yung buhok nung kahapon.", pang-asar ni Joel. Ngumiti lamang ako at biglang nagtanong si Rose. "Sino ang kasama mo kahapon?" "Wala naman akong kasama kahapon. Pumasok ako sa school tapos sayo lang ako nakipagkita.Niloloko lang tayo ng mga yun.", paliwanag ko. Nung malapit na kami sa damuhan kung saan kami nagkita, tumigil kami at sinabi niya na hanggang dito na lang daw. Ayaw na niyang magpahatid. Kaya hinayaan ko na siyang maglakad sa masukal na damuhan at ako naman ay pauwi na. Nung nakauwi na ako ay may nagtext sa akin. Kay Rose pala galing ang text message, "Joey, salamat kanina. Salamat talaga." Nagreply ako sa message niya, "Aalis ka na ba talaga? Hindi ka na ba talaga mapipigilan?", ang reply ko sa kanya. Pagkatapos noon ay hindi na siya nagreply. At ang aking kaligayahan ay napalitan ng kalungkutan. Hindi ko na ba siya makikita ulit? Ito na ba talaga ang huling araw na makikita ko siya?
Huwebes ng umaga, pumasok ako sa school. Halos wala akong maintindihan sa turo ng aking guro dahil si Rose ang laging nasa isip ko. Ano ba yan? Kapag nagpatuloy ito, babagsak ako sa quiz. Napansin ko nung tanghali may mga pabalik-balik na mga sundalo. Siguro naliligaw lang kaya hinayaan ko na lang. At nagdating nga ang maghapon na wala akong natutunan kaya umuwi akong malungkot. Nung nakarating na ako sa amin ay dumeretso na ako sa aking kwarto. Hindi na ako kumain kasi wala akong gana. Maaga akong natulog kasi ilang araw din naman na kulang ang tulog ko.
Biyernes ng umaga, pumasok ulit ako sa school. Parang napapansin ko padami ng padami ang mga sundalo dito sa aming lugar, may mga helicopter pa. Habang lumilipas ang oras, padalas ng padalas ang balik ng helicopter. Hanggang pagdating ng hapon ay may naririnig na kaming mga putok ng baril. Sundalo pala ang laman ng helicopter. May nakita silang mga rebelde sa kabilang pook at dito pala sila nagdaan sa aming lugar kaya maaga na nila kaming pinauwi. Tumakbo ako papunta sa amin at hinanap ko sina inay at itay. Andun sila kasama ng mga kapatid ko. Inutusan kami na wag lalabas ng bahay at wag magpapasok ng mga taong hindi kilala. Takot na takot kami nun kasi malapit lang ang gera sa amin. Nagpatuloy ang putukan hanggang sumapit ang dilim. Naitaboy ng mga militar ang mga rebelde palayo sa amin. Madami kasing madadamay na tao kapag nakapasok sila dito. Pero kahit ganun hindi pa rin kami naging kampante. Kaya hindi kami makatulog ng ayos. Ano ba naman itong nangyayari sa buhay ko? Magulo na nga ang isip mo nanganganib pa ang buhay ko?
Sabado ng umaga, nagising ako ng alas-10 ng umaga kasi hindi ako nakatulog ng husay kagabi. Baka kasi may magtangkang pumasok sa bahay namin. Eh madali lang naman masira ang pinto namin. Ang inay ay bumili na lamang ng mga de-latang ulam at bigas sa kapitbahay dahil delikado kung pupunta pa siya ng palengke dahil baka meron pang mga rebelde sa kanyang dadaanan. Pagkagising ko ay naghilamos ako at nagsipilyo. Naghahanap ako ng pwedeng ulam at nakakita ako ng isang lata ng sardinas. Binuksan ko yun at iniulam sa kanin. Pagkakain ko ay nagligpit ako ng pinagkainan at muling nagsipilyo. Pagkatapos noon ay pumunta ako sa tambayan. Andun silang lahat, nagkukwentuhan. Pinag-usapan nila yung nangyaring barilan kagabi. Ako naman ay tahimik lang at tulala, naiisip ko pa rin si Rose. Ano kaya ang ginagawa niya sa Maynila? Naiisip din ba niya ako? Tine-text ko siya pero hindi siya nagrereply. Baka siguro busy. O kinalimutan na talaga niya ako. Tapos nun hindi ko na namalayan na tinatawag ako ni Andrew. "Hoy! Hoy! Tulala ka diyan?", tanong ni Andrew. "Namimiss niya siguro ang kanyang labidabs. Asan na ba yung girlfriend mo?", tanong din ni Joel. "Wala na siya. Nasa Maynila na. Saka hindi ko yun girlfriend.", sagot ko sa kanila. "Oo nga pala. Naalala ko", biglang singit ni Rodel. "Humahanap ang mga sundalo na tutulong sa kanila sa paghuhukay.", sabi niya. "Ano'ng huhukayin?", tanong ni Andrew. "Mga bangkay daw. Madaming napatay ang mga sundalo kahapon.", sabi ni Rodel. "Babayaran daw nila tayo ng 300 kapag maghapon tayong naghukay.", dagdag pa nito. "O sige! Maghuhukay lang pala eh.", Sabi ni Andrew. "Tara, bukas!", sabi ni Rodel. At nagkaisa silang lahat na sumama bukas para maghukay. "Tara Joey. Sumama ka na. Wala ka naman gagawin bukas eh. Magkakapera ka pa.", ang yaya ni Rodel. Hindi nagtagal ay napapayag din niya ako. Kaya pagsapit ng hapon ay nag-uwian na kami. Pag-uwi ko ay naabutan kong nagluluto ang aking ina. Tumulong na rin ako sa paghahain para mapabilis at nagsipagkainan na kami. Pagkakain namin ay dumeretso na ako sa aking kwarto. Hindi talaga mawala sa isipan ko si Rose. Buti na lang may trabaho bukas. Baka makalimutan ko siya kahit panandalian lang.
Linggo ng umaga, nagising ako ng alas-7, tamang-tama handa na ang almusal. Kumain muna ako bago umalis. Pagkakain ko ay pumunta na ako kina Rodel. Pagkarating ko doon ay andun na sila pwera na lang kay Andrew. May ginagawa pa daw si Andrew pero patapos na. Makalipas ng mga 10 minuto ay nakadating na din si Andrew. "Pasensiya na kayo. May pinagawa pa kasi ang tatay ko.", kwento niya. "O ano? Tara na?", yaya ni Rodel. At sabay-sabay kaming pumunta sa kabilang pook para magtrabaho kahit isang araw lang.. Pagpunta namin doon, nakahanda na ang mga pala. Medyo nakakahilo ang amoy sa sobrang baho. Nagsimula na kaming maghukay. Makalipas ang kalahating oras ay may nahukay si Joel. Isang bangkay na inuuod na at sa sobrang baho ay napasuka si Joel. Iniahon nila ang bangkay at isinakay sa truck ng militar at nagpatuloy sa paghuhukay si Joel. Makalipas ang ilang saglit ay si Mark naman ang nakahukay ng bangkay. Napansin niya na ang bangkay ay may suot na gintong relo at Hanes ang brief. "Mayaman siguro ito?", sabi niya sa amin. Iniahon na rin ang bangkay at isinakay sa trak. Pagkatapos noon, natagalan pa kami bago pa makita ang sumunod na bangkay. Hanggang makalipas ang isa at kalahating oras, ako naman ang nakahukay ng bangkay. Isang bangkay na nabubulok na at inuuod at sobrang baho pa. Tiningnan ko ang kanyang suot ay parang babae na may hawak sa kanyang kamay. Binuksan ko ang kanyang palad at ako'y namutla sa aking nasaksihan. Ang nasa kamay ng bangkay ay mga tokens na ginagamit para makapaglaro sa amusement park. Hindi ako makapaniwala sa nakita ko kaya kinapa ko ang mga bulsa nito. At nakakita ako ng isang wallet. Nang binuksan ko yun, nakita ko ang isang id na may litrato sa tabi ng pangalan. Kay Rose ang id na yun. Sa sobrang gulat ko ay tumakbo ako pauwi, putla, umiiyak sa sobrang lungkot. Hindi ko matanggap ang nangyayari. Pagkadating ko sa amin ay dumeretso na ako sa aking kwarto at doon nagkulong. Hindi ko alam kung gaano katagal, basta gusto ko lang mapag-isa. Iyak ako ng iyak sa sobrang lungkot. Si Rose pala ay isang rebelde. Kaya pala naghahanap siya ng lalaki na kaya siyang ipagmalaki. Kaya pala minsan ang tapang niya. Kaya pala hindi niya masabi kung bakit siya nandito. Dito pala sila nagtago nung natambangan sila nung isang linggo. Kailangan nilang manatili dito para magamot ang ibang sugatan nilang miyembro. Kaya ba niya hindi sinabi ang totoo para hindi ko siya iwasan? Bakit? Sa dinami-dami ng tao bakit ako pa? Sa kalagitnaan ng aking pagmumukmok ay kumatok si inay sa pintuan ng kwarto ko. "Joey, anak. May binigay sa aking sulat si Rodel. Basahin mo daw. Papadaanin ko sa ilalim ng pinto." At may sulat na lumabas sa ilalim ng pinto. Agad kong kinuha ang sulat. Sulat mula kay Rose at nagsasabing, "Joey, kung mababasa mo ito, malamang ay wala na ako. Saglit man tayong nagkakilala. Habang buhay ka namang nakatanim sa puso.ko. Salamat. Hindi kita makakalimutan. Nagmamahal, Rose." Isa itong sulat na nakita sa wallet niya kanina. At nagpatuloy ako sa pag-iyak.
Kinabukasan, araw ng Lunes, pumasok ako sa school. Isang ordinaryong araw lang yun ng isang ordinaryong tao pero nagkaroon ng hindi ordinaryong karanasan. Nagkaroon ako ng pag-ibig na hindi kapani-paniwala. Isang saglit na pag-ibig... pero hindi malilimutan...
Darell N. Duma
Ang lahat ng mga tauhan na lumilitaw sa kwentong ito ay gawa-gawa lamang. Ang anumang pagkakahawig sa tunay na tao, nabubuhay man o patay na, ay hindi sinasadya.
Ako si Joey. Isang ordinaryong 15 year old student na nakatira sa isang liblib na kakahuyan. Medyo maliit, 5'2" lang ang height ko eh pero katamtaman lang ang katawan at medyo maputi. Hindi nga lang ganun katalino pero favorite ko talaga ang subject na "Science." Nanalo nga akong 2nd place sa isang quiz bee last year eh. Ang tatay ko ay nagtatrabaho sa isang hardware supply at ang nanay ko naman ay nagtitinda ng nilupak sa umaga at nasa bahay na pagsapit ng tanghali at inaalagaan ang mga kapatid ko. Meron akong 2 kapatid, si Fatima at Ronnie, isang grade 4 at isang grade 1. Mga bata pa sila kaya wala silang masyadong isipin sa buhay. Gusto lamang nilang maglaro ng maglaro. Ako? Dahil binata na ako, gusto ko din maranasan ang mga bagay na bihirang mangyari sa isang tao. Gusto ko ring maranasan ang tunay na pag-ibig. Nagkaroon din naman ako ng mga crush nung mga nagdaang taon yun nga lang torpe ako eh. Sinubukan ko din naman lumapit kaso kapag malapit na ako pinanghihinaan na ako ng loob. Nagkaroon na ako ng crush sa limang babae kaso ni isa sa kanila hindi ko nakausap. Napipipi ba? Hanggang sa sumuko na lamang ako.
Buwan na ng Marso, malapit nang matapos ang school year. Lalo na ngayon, graduating student na ako. Ano kaya ang mga pangyayari na darating na hindi ko malilimutan bukod sa birthday ko at graduation? Naging boring kasi para sakin ang school year na ito. Ewan ko ba kung bakit hindi ko na-enjoy. Naisip ko lang siguro yung mga nasayang na pagkakataon. Siguro pagka-graduate ko mag-iiba na ang panahon. Dadami ang mga taong makikilala ko. Doon siguro may chance na ako. Hihintayin ko na lang yun.
Araw ng linggo, nagising ako ng alas-9 ng umaga. Niyaya ako ni inay na mag-almusal. Tamang-tama, paborito ko ang nasa mesa, sinangag, pritong itlog at mainit na kape. Habang kumakain ako, nagkukwento sa amin si inay na may balitang may engkwentro sa "National Highway" sa pagitan ng mga sundalo at mga rebelde. Sabi ni inay, may nagsumbong daw sa mga pulis na may dadaan truck na sakay ang mga rebelde. Kaya hinarang ng mga pulis ang nabanggit na truck, wala na daw nagawa ang mga rebelde kundi lumaban pabalik. Pagkatapos magkwento ni inay, natapos na din ako ng pagkain. Gaya ng dati, deretso na naman ako sa paborito kong tambayan, sa bahay ni Rodel.
Dalawang bahay lang ang pagitan ng bahay namin ni Rodel. Meron silang maliit na tindahan, doon sila kumukuha ng dagdag-kita bukod sa pagbebenta ng pinaltok at suman. Bukod sa akin, tumatambay din doon ang mga kaibigan namin na sina Mark, Philip, Joel at Andrew. Si Mark at Andrew ay kabatch ko. Si mark ay naging kaklase ko nung second year at si Andrew ay nag-aaral pa noon sa ibang paaralan. Kaklase ko na ngayon si Andrew habang nasa lower section si Mark. Si Joel naman ay nakatapos na ng high school ngunit hindi na nagtuloy. Mas pinili na lamang niyang magtrabaho sa isang pabrika. Si Philip naman ay isang third year high school. Kabatch namin siya dati ngunit bumagsak siya sa ilang subjects dahil sa pagbubulakbol. Ngayon ay pinagbubuti na niya ang kanyang pag-aaral para makahabol. Habang nagkukuwentuhan kami ay biglang napasok naman sa usapan ang mga girlfriends nila. Hindi ako makapagsalita noon kasi wala akong alam sa ganoong mga bagay, siguro dahil wala pa akong girlfriend. Tawanan sila ng tawanan hanggang sa napansin nila na tahimik lang akong nakangiti.
"Uy, si Joey oh. Tawa lang ng tawa. Imik naman diyan, boy!", ang sabi ni Joel habang tumatawa. "Paano iimik yan eh OP yan. Hindi maka-relate kasi no gf since birth.", dugtong ni Philip. "Pare, malapit ka nang maka-graduate. Gawa ng paraan para magka-girlfriend", ang sabi pa ni Joel. "Magkakaroon din ako ng girlfirend", sabi ko sa kanila. "Kailan pa yun, pare? Kapag enhinyero na ang tatay mo?", biglaang bara ni Mark at nagtawanan kaming magkakabarkada. "Alam mo pare, ang daming babae diyan. Ewan ko lang kung pihikan ka lang o torpe. Simulan mo nang maghanap at baka tumanda kang binata. Pero maganda daw yung mga tumatandang binata, mababait daw sa kanyang mga inaanak. Malaki pang magbigay. Kapag nagkaanak ako ninong ka, ha? Haha." Ang sabi ni Rodel. Nagtuloy pa ang kwentuhan namin hanggang sa sumigaw si inay at tinawag ako. "Joey! Kumuha ka nga ng toyo diyan sa tindahan nina Rodel at ako'y mag-aadobo dito ng breastbone. Sabihin mo babayaran ko pag-uwi ng iyong ama", ang utos ni inay. Umutang ako ng toyo sa tindahan nina Rodel at nagpaalam sa mga kaibigan ko na babalik na lang mamayang hapon. Dinala ko kay inay ang inutang na toyo. Yun na lang pala ang hinihintay ni inay para makapag-adobo na siya. Hindi na ako umalis ng bahay kasi malapit na rin namang magtanghalian noon. Pagkaluto ng adobo ay naghanda na ako ng mga pinggan, mga kutsara (hindi kami nagamt ng tinidor, pero tinuruan kami ng paggamit nun) at mga baso at si inay ang naghain ng mga pagkain para pagsaluhan. Nung naihain na lahat, tinawag ng inay ang mga kapatid ko at nagsipaglapitan naman sila.
Nang matapos ang tanghalian ay nagligpit na kami ni inay ng pinagkainan. Dahil grade 4 na si Fatima, siya na ang nagkusang maghugas ng mga pinggan. Natutunan daw niya yun sa school, ang mga gawaing-bahay. Ako naman ay nagbukas ng tv. "Ang boring naman ng mga palabas tuwing linggo ng tanghali.", ang sabi ko sa sarili ko. Hindi nagtagal ay pinatay ko na rin ang tv at pumunta na lang ulit sa kina Rodel. Pagkarating ko doon, andun na lamang sina Joel at Mark. Si rodel naman ay nasa palengke at bumibili ng manok. Hindi pa pala sila nakakapagluto? Nagpatuloy na lamang ang aming kwentuhan. Ala-1 na nakabalik si Rodel sa pamimili. Ang layo kasi ng palengke mula dito. Habang kumakain sina Rodel, tuloy-tuloy ang aming kwentuhan. Kung saan-saan umabot ang mga pinag-uusapan namin, makapaghanap lamang ng mapaglilibangan. Hanggang sa sumali na si Rodel sa kwentuhan.
Alas-3 na ng hapon nun, nasa kalagitnaan kami ng kwentuhan ng biglang may lumapit na babae sa tindahan nina Rodel, isang napakagandang babae. Matangkad, maputi, mahaba ang buhok, at maiksi lamang ang kanyang damit na suot. Lumapit siya sa tindahan para magpaload. "Pa-load nga po ng 30", ang sabi ng magandang dalaga. Tumitig ako sa kanya ng matagal hindi ko napansin na tinatawag ako ng mga kaibigan ko. "Boy? Boy? Ikaw pa ga yan? Hello? Hoy gising!" At bigla akong bumalik sa aking sarili, "Ha? Tawag niyo ba ako?" Biglang ngumiti ang tatlo na parang nag-uusap sila sa isip lamang nila. Biglang bumulong si Rodel, "pare, pagkakataon mo na yan." "Ha?", ang sabi ko sa kanila. "Sige na magpakilala ka na", sabi ni Mark nang biglang may tumulak sa likuran ko. Tinadyakan pala ako ni Joel papalapit sa babae. Paglingon ko sinabi ko ng mahina kay Joel, "putang ina ka. Kutos ka sa akin mamaya." Ang sabi ni Joel, "gawin mo na lang pagkatapos mo diyan. Go pare, Kaya mo yan! Hehe."
Pagtingin ko sa magandang dilag ay nagkataon ding nakatingin siya sakin. Sinubukan kong buksan ang aking bibig at magsalita. "Aaaaahhhh... Hi?", ang sabi ko habang nanginginig at nagkakamot ng ulo. Tumalikod lamang sa akin ang dalaga at lumakad palayo. Sinubukan kong bumalik sa mga barkada ko ngunit pinipigilan nila ako. "Habulin mo! Habulin mo!", mabilis na sabi ni Mark. "Eh ayaw nga akong kausapin eh", sabi ko. "Tanga ka! Nagpapakipot lang yan.", sabi pa ni Mark. At pinihit ako ni Joel patalikod sa kanila at muli niya akong tinadyakan. "Tang ina, nakakadalawa ka na.", sabi ko pero tinatawanan lang ako ni Joel habang sinesenyasan niya ako na habulin ang dalaga. Hinabol ko nga ang babae habang tinatawag ko, "Miss! Miss! Saglit lang po!" Biglang lumingon ang babae, mukha siyang galit, "Bakit ba?!". "Nais ko lang naman pong magpakilala eh. Ako nga po pala si Joey. Ano pong pangalan mo?", ang pakilala ko sa kanya at sumagot naman siya, "Rose ang pangalan ko. Oh, ano? Masaya ka na? Sige, diyan ka na." Tumalikod ulit siya at lumakad at hinabol ko pa rin, "Teka lang po. Taga-rito ka po ba? Saan ka po nakatira." "Hindi ako taga-rito at wala kang pakialam kung saan mang lupalop ng impyerno ako nakatira. At kung pwede lang, wag mo akong sundan.", yun ang sabi niya habang lumalakad palayo. Siguro nga hindi siya taga-rito kasi bago siya sa paningin ko. Halos lahat kasi ng taga-rito ay kilala ko na. Ngunit may pumasok sa isipan ko na sundan ko siya. Gusto ko lang naman malaman kung saan siya nakatira, yun lang. Kaya sinundan ko siya at pumasok siya sa isang masukal na damuhan. Tinanong ko ang sarili ko, "may mga bahay ba sa kabilang dulo ng damuhang ito?", habang nag-iisip ay napansin ko na tumigil si Rose at lumingon sa akin, "Putang ina! Pati ba naman dito? Isa pang sundan mo ako at papatayin kita!" Bigla akong natakot. Ngayon lang ako nakakita ng napakagandang babae pero ubod ng tapang. Tumalikod na lamang ako at unti unting naglakad palayo sa kanya. Tumalikod na din siya at nagpatuloy ng paglalakad. Kasabay ng takot ko ay ang pagkalungkot. Ngayon lang ako nagkaroon ng lakas ng loob pero bigo pa rin. Kaya siguro mas gusto ko na hindi maglakas-loob kasi ganun din naman. Bigo rin.
Nung malayo na ako ay may narinig akong sigaw. "Tinig ni Rose yun ah?" Kaya tumakbo ako papunta sa kanya at nakita ko siya nakaupo sa lupa. Nagdurugo ang kanyang kaliwang paa, epekto ng pagkakatisod niya sa isang malaki at matilos na bato na hindi niya nakita. Nagdudugo ang paa niya at may malaking pasa. "Teka lang. Dadalhin kita sa clinic malapit sa amin." Pinigilan ako ni Rose, "Wag! Kahit anong mangyari hindi ako pupunta ng clinic." "Hintayin mo na lang ako dito. Kukuha ako ng gamot.", ang sabi ko sa kanya. Tumakbo ako papunta ng bahay at nagmamadaling tinanong kay inay, "Inay! Nasaan po ang gamot natin?" "Nasa tukador.", ang sagot niya. Dali-dali kong kinuha ang gamot at bulak at tumakbo na ulit pabalik kay Rose. Takang-taka ang nanay ko, "May emergency ba?", tanong niya sa sarili niya. Ng bumalik ako nandoon pa rin si Rose, nagdudugo pa rin ang paa. Ginamot ko ang paa niya. Pinahiran ko ng alcohol at nilagyan ng band aid. "Salamat", malumanay na sabi niya sa akin. "Wala yun", sagot ko. "Pasensiya ka na sa akin kanina. Hindi ko gustong tarayan ka.", ang sabi ni Rose. "Wag mo nang isipin yun. Okay na sakin yun.", ang sagot ko. Tumayo si Rose, "aalis na ako." "Ihahatid na kita?", ang sabi ko ngunit pinigilan niya ako, "Hindi na kailangan. Kaya kong mag-isa." Hindi ko na siya pinilit at lumakad na siya palayo. Nagdadalawang isip ako habang pinapanood ko siya. Gusto kong malaman, pero hindi ako makapagsalita. At biglang ko siyang tinawag, "Rose?", at lumingon naman siya, "Pwede bang... Pwede ko bang makuha... ang cellphone number mo?" Nagtaka siya, "bakit?" "Kasi para mas makilala natin ang isa't-isa.", sagot ko. "Sige, pero wag mong ipapamigay, ha?" Nagulat ako. Sa loob-loob ko napakasaya ko na para bang sasabog ang dibdib ko. Ibinigay ni Rose ang number niya sakin at nagpaalam na. Excited akong tumakbo pabalik ng tambayan at andun silang lahat. Nagdating pala sina Philip at Andrew nung umalis ako. Ngumiti ako sa kanila at ngumiti din sila na parang alam na nila kung anong nangyari. Kinwento ko ang mga pangyayari at nung nalaman na nila biglang hinihingi na nila ang number ni Rose. Siyempre hindi ko binigay. Magagalit si Rose eh. Hanggang sa pag-uwi ko sa bahay, masaya pa rin ako. Nagtataka pa rin ang nanay ko, "nasaan ang gamot?", tanong niya. "Naku! Nakalimutan ko. Pero hayaan mo na inay. Ibibili na lang kita ng bago. Hehehe.", masayang sagot ko. Mula noon ay hindi na napalitan ang nadama kong kasiyahan at hindi na rin nawala ang pagtataka ni inay. Kahit sa hapunan halata niyang masaya ako, takaw ko daw kasi eh. Mahina naman kasi akong kumain. At kahit sa pagtulog hindi rin ako makatulog. Laging sumasagi sa isip ko ang kanyang magandang mukha. Kaya ayun, ala-1 na ng umaga ako nakatulog. Nahuli tuloy ako sa school kinaumagahan.
Lunes ng umaga, ang boring ng school. Paano ba naman? First subject namin ay "Filipino." Ito lang ang ayaw ko sa section na ito. Naisip ko tuloy i-text si Rose. Buti na lang nagpaload ako kanina sa daan papuntang school. Tinext ko siya, "Hi Rose. Si Joey ito, yung kahapon." Alam kong magrereply siya kasi kita naman namin na nagpa-load siya kahapon. Antagal kong hinintay yung reply niya. Recess na nung nagreply siya, "Hi Joey. Pasensiya na late reply. Musta na?", ang text niya sakin. "Klaseng puyat ka ah?", ang reply ko sa kanya at agad siyang nag-reply, "Oo, nagbantay kasi ako." At nagreply din ako agad, "Anong binantayan mo? Hehe." at ang sabi niya, "Wala yun. Nevermind." At biglang tumunog ang bell pero nagtext pa rin ako sa kanya, "Tapos na ang recess. Hehe." Sumagot siya, "Sige mamaya na lang ulit." "Okay lang kahit magtext ka. Makakareply pa rin ako. Magaling akong magtext ng palihim. Hehe.", ang reply ko. "Hindi na, baka mahuli ka pa ng teacher mo." ang sabi niya sa text kaya nagtanong na lang ako sa kanya, "Teka! Tanong ko lang kung pwede ba tayong magkita mamaya?" "Bakit?", ang tanong niya. "Wala lang. Gusto ko lang ikaw makita. Libre kita ng dinner.", reply ko. "Sige, dun na ang sa lugar kung saan tayo huling nagkita. Mga 6 ng hapon.", ang sabi niya. Tinutukoy niya yung bukana ng sukal kung saan ko siya sinundan. Hindi ako nakapaghintay na lumabas ng school. Hanggang sa nagdating ang alas-5. Yes! Uwian na! Tumakbo ako pauwi at naligo at nag bihis ng maganda. Nakortehan pa ako ng aking ina, "Aba! Aba! Posturang tao ah? Pasaan ang pogi?", tanong niya. "Diyan lang po.", ang sabi ko. At lumabas ako ng bahay at tumambay muna kina Rodel. Andun si Andrew, nakatambay din. "Pare, parang kukumpilan ka ulit ah?", tukso ni Rodel. Tawang-tawa si Andrew, "Pasaan ka ba?", tanong niya. "Diyan lang.", sabi ko. At pagtingin ko sa oras ay 5:54 na. "Sige, mga bro. Alis muna ako. Hehe." At umalis na ako papunta doon sa sinabing tagpuan namin.
5:59 ako nakarating doon ngunit wala pa siya. Hinintay ko pa at nagpakita na rin siya. "Pasensiya ka na at nahuli ako. May ginawa pa kasi ako.", paliwanag niya. "Okay lang.", sabi ko, "Oh. Saan mo gustong mamasyal?" Hindi niya daw gustong mamasyal. Gusto niya lang nang kausap kaya nag-usap na lang kami doon. Sa pag-uusap na ayon lalo ko siyang mas nakilala. Wala pa daw siyang boyfriend. Ngumiti ako nung nalaman ko ang tungkol dun. "Sabi mo hindi ka taga-rito. Taga-saan ka ba talaga?", tanong ko sa kanya. "Taga-Maynila ako.", ang sagot niya. "Bakit ka nandito? Nagbabakasyon ka? May kamag-anak ka ba dito?", tanong ko ulit sa kanya. "Wala akong kamag-anak dito.", sabi niya. "Eh bakit ka nandito?", tanong ko sa kanya. Hindi siya sumagot at sa halip, tumingin na lang siya sa mga bituin. "Okay lang kahit hindi mo sagutin.", ang sabi ko. At nagtanong siya kung anong oras na ang sabi ko alas-8 na. Kailangan na daw niyang umalis at may gagawin pa siya. Tinanong ko kung pwede ko siyang ihatid pero tumanggi na naman siya. Kaya nung umalis na siya ay umuwi na din ako. Saglit lang yun pero nakuntento ako. Hindi na naman ako makatulog. Mahuhuli na naman ako sa klase ko bukas.
Martes ng umaga, heto na naman ako sa aking pinakaayaw na subject. Habang nagle-lecture kami ay naisipan kong i-text ulit si Rose. Tamang-tama hindi pa expired na load ko. "Good morning po. :)", ang text ko sa kanya. Lunch break na at hindi pa rin siya nagrereply. Baka wala na siyang load kaya itinigil ko na ang paghihintay. 2:30 na, kalagitnaan ng quiz namin sa math ng may biglang nag-text sakin si Rose at ang sabi niya sa text, "Kita na lang tayo mamaya. Same time, same place." Kaya na-excite na naman ako na umuwi. Hanggang sa sumapit na ang alas singko. Yes! Uwi na ako! Agad na naman akong naligo at pumorma pagkauwi. Nagtaka na naman si inay, "sisimba ka na naman?" Tumawa lang ako sa sinabing, "Hindi inay, pero kung sisimba man ako eh deretso ako sa altar. Hahaha." At pagkatapos naming mag-usap ni inay ay dumeretso na ako sa tagpuan namin. 5:30 na nung nakarating ako doon. Hinintay ko siya at nakarating siya ng 5:50. Mas maaga kaysa kahapon.
Habang nag-uusap kami ay panay ang tingin ko sa kanyang mga mata. Ang ganda talaga niya. At ang mga labi niya, gusto kong halikan. Pero hindi ko pinahahalata ang pagkahumaling ko sa kanya, baka kung ano ang isipin niya at magalit siya sa akin. Pero sa kalagitnaan ng pag-uusap namin ay bigla siyang nagyaya, "Paalis na kasi ako sa makalawa. Pwede mo ba akong ipasyal bukas? Kahit saan okay lang sakin." Ako'y nagulat sinabi niyang ayun. Magkahalong emosyon ang naramdaman ko. Masaya dahil maipapasyal ko siya at malungkot dahil aalis na siya. "Sige, bukas ng umaga ipapasyal kita. Magkita tayo sa kantong iyon.", ang sabi ko. "Paano ang klase mo?", tanong niya. "Wag kang mag-alala. Minsan lang naman ito kaya okay lang na lumiban ako.", ang sagot ko. "Oh sige, uwi na tayo para maaga tayong makatulog. Maaga pa tayong aalis bukas.", ang sabi niya at kami'y nagsipag-uwian na. Ang saya ko dahil mamamasyal kami bukas. Wala din akong iisipin sa gagastusin. May ipon naman ako, ibabawas ko na lang. Pero ang problema ko ngayon, hindi ako makatulog. Naiisip ko na naman ang kanyang kagandahan. Baka mahuli ako sa tagpuan namin bukas. Paano ito?
Sumapit na ang umaga, tiningnan ko ang oras. Alas-7 na ng umaga. Kailangan ko nang maghanda para sa araw na ito. Agad akong naligo at nagbihis para hindi mahuli sa pinag-usapang oras at lugar. Kumuha lang ako ng dalawang piraso ng tinapay para magkalaman ang tiyan kahit konti. Habang kumakain ay nakita ako ng nanay ko. "Ano yang suot mo? Hindi ka ga papasok? Tanghali na ah?", ang tanong niya sakin. "Hindi po. May aasikasuhin lang po akong importante.", sagot ko sa kanya. Ang alam niya ay tungkol sa pagpasok ko sa college ang aasikasuhin ko pero hindi ko talaga masabi sa kanya na may date ako. Kaya pagsapit ng alas-8 ay umalis na ako at pumunta sa kanto na itinuro ni Rose. Pagpunta ko dun ay andun na siya. Bagay sa kanya ang suot niyang tight blue maong jeans at white shirt. Mas lalo siyang gumanda. "Kanina ka pa?", tanong ko. "Hindi. Kararating ko lang. Tara na. Baka may makakita pa sa atin dito.", sabi niya. Agad kaming umalis, iniwasan kong magdaan sa school kasi baka may makakita sa akin na kaklase ko o isa sa mga teachers ko. Ang bilis niyang maglakad na para bang may iniiwasan. Binilisan ko din ang lakad ko para makahabol sa kanya. "Ganyan ka ba talaga kabilis maglakad?", tanong ko. "Oo.", sabi niya. "Doon sa kantong iyon, pwede na tayong mag-abang ng tricycle.", sabi ko sa kanya. At pagkarating namin sa kantong ayon ay may tricycle na nakatigil, nag-aabang ng pasahero. "Boss? Tricycle?", tanong ng mamang driver. "Oo. Alam naming tricycle yan.", sabi ni Rose. "Rose, ang ibig sabihin eh kung sasakay tayo ng tricycle. Hindi niya itinatanong kung tricycle yun.", paliwanag ko. "Oo. Alam ko.", sabi niya. "Sige po boss. Pakidala lang po kami sa bus stop", turo ko sa driver. At pagkasakay namin ay dinala kami ng tricycle sa bus stop. Medyo malayo. 10 minutes mula sa sakayan ng tricycle. Pagkarating namin sa bus stop ay bumaba na kami at nagbayad ako ng 50 at sinuklian naman ako ng 20 ng driver. "Salamat po.", sabi ko sa driver. Nagpasalamat din ang driver at bumalik na papunta sa sakayan. Nag-abang kami ng bus. May 10 minutes din ang lumipas bago pa may nagdaang bus. Napakatahimik ni Rose. Mula nung sumakay kami ng tricycle hanggang sumakay kami ng bus hindi kami nag-iimikan. Sumakay kami ng bus at umupo siya sa may likod sa tabi ng bintana ng bus. Nakatingin lang siya sa labas, parang may malalim na iniisip. Tinanong ko siya kung kumain na siya, ang sagot niya oo kumain na daw siya. Habang nasa biyahe kami, hindi pa rin kami nag-iimikan. Ang tahimik ng biyahe namin. Ewan ko. Hindi ko kasi alam kung paano ko sisimulan ang usapan.
Hanggang sa nakababa na kami. Nasa tapat kami ng mall. 9 a.m. na nun kaya saktong bukas na ang mall at konti pa lang ang mga napasok. Biglang may pumasok sa isip ko. "Tara! Laro tayo sa amusement park.", yaya ko sa kanya at pumayag naman siya. Pagkarating namin doon. 4 pa lang ang tao doon kasi kabubukas lang din ng park. Bumili ako ng 10 tokens at binigay ko sa kanya ang lima. Nag-iisip ako kung ano'ng laro ang una naming lalaruin. Hindi pa ako nakakapag-decide ay may nilalaro na siya. Naisipan niyang maglaro ng Drum Freakz. Grabe galing niyang mag-drums. Ang bilis ng mga kamay at paa niya. Pinanghinaan ako ng loob nun, parang ayaw ko nang maglaro. Sa halip ay pinanood ko na lang siyang maglaro.Nang matapos siyang maglaro ay tumayo na siya, "Oh. Bakit hindi ka naglalaro?", tanong niya. "Okay na akong panoorin ka.", sabi ko. "Halika doon tayo.", sabay hila niya sa kamay ko. Parang may humihigop sa akin noon nung hinawakan niya ang kamay ko. Hindi ko alam kung papunta saan pero hangga't hawak niya ang kamay ko okay lang sakin. Dinala niya ako sa lamesa ng air hockey. Gusto niya kaming maglaro noon. Kaya't pumayag ako na maglaro ng air hockey pero first time kong maglalaro nito. Basta ang alam ko, dapat mahuhulog yung puck sa goal na hinaharangan niya. "Ako na ang maghuhulog.", sabi ko. Hinulog ko ang token at nahulog ang bato sa bulsa niya. "Kailangan ko lang maka-goal sa kabila", sabi ko ngunit hindi ito madali para sa akin. Hindi dahil sa first time kong laruin ito, magaling din pala siyang maglaro ng air hockey. Grabe buta ako. Tinalo ako sa score na 5-0. Napangiti na lamang ako sa sarili ko pero kapag tinitingnan ko siya parang hindi siya nag-eenjoy. Inaasahan ko naman yun kasi laking Maynila siya. Kaya sanay na siya sa ganitong uri ng lugar. Ako nga 3 beses pa lang nakakarating dito. Hindi pa ako nakakapaglaro o nakakabili ng kahit na ano. Namamasyal lang ako. Tipid eh. Pagkatapos namin sa air hockey ay tinuro naman niya yung Time Crisis. Barilan ba kamo? Diyan ako magaling. Kaya naghulog kaming dalawa ng token at kinuha ang mga baril. Stage 1 palang ubos na ang mga buhay ko samantalang kanya ay wala pang bawas. Ano ba yan? Ang galing naman niya. Pero dahil pahirap ng pahirap ang laro. Namatay din siya sa boss ng stage 2. Bihira lang ang nakakarating doon. Taga-Maynila nga ito! At nang ibinaba na niya ang baril nagtanong siya, "Oh. Saan naman ang sunod?", tanong niya. "Hindi ko alam eh. Ikaw na ang bahala.", sabi ko na lang sa kanya. "Doon na lang tayo. Maglaro tayo ng Indiana Jones. Tumaya tayo at magparami ng tokens. Konti na lang yung sa atin eh.", sabi niya. At naglaro kami ng indiana Jones. Natalo ang 3 kong natirang coins samantalang dumami naman ang coins ni Rose at umabot na sa 7. "Kuha ka lang ng token sakin", sabi niya habang binibigyan niya ako ng isang token. Grabe kahit anong laro magaling itong si Rose. Padami ng padami ang tokens niya, lagi naman akong natatalo kaya kuha ako ng kuha sa kanya. Mukha ngang pinagtatawanan ako ng mga nasa likod ko. Lagi ko daw kinukuha yung pinaghirapan nung katabi ko pero wala akong pakialam sa kanila. Mainggit sila. Hehe. Nung umabot na sa mahigit 20 ang tokens niya ay tumayo siya. "Tanghali na pala. Tara kumain muna", sabi niya kaya tumayo na din ako at naghanap ng makakainan. At may nakita kaming restaurant na malapit lang sa park. Naghanap kami ng bakanteng lamesa at may nakita kami sa bandang dulo. Umupo kami doon at tinanong ko kung anong gusto niyang kainin. "Manok at kanin na lang sakin.", sabi niya. Kaya umorder ako ng isang manok na may kanin para sa kanya, Hamburger na may fries para sa akin at dalawang iced tea para sa aming inumin. Nang pagkabayad ko sa inorder ko ay dinala ko na ang pagkain namin sa aming lamesa. Minamasdan ko siya habang kumakain. Pati sa pagkain niya napakaganda pa rin niya. Pero iniiwasan ko din naman na mahuli niya akong nakatingin sa kanya kaya pasimple lang ako habang kumakain ako ng hamburger. Pagkatapos naming kumain ay naisipan naming naglibot-libot kami sa loob ng mall bago kami bumalik sa park. Nung napagod kami ay naupo kami sa isang bench. Tamang-tama may ice cream stand malapit sa amin kaya naisipan kong bumili ng ice cream para sa aming dalawa. Agad siyang nagpasalamat pagkabigay ko ng ice cream sa kanya. Tahimik kaming kumakain ng ice cream. Heto na naman ako. Hindi makapagsalita. Ano kaya ang magandang sabihin para magsimula kami ng usapan? Ah! Naisip ko kung ano ang ideal type niyang lalaki. Pero hindi ganun kadali yun. Nakakahiya.Pero susubukan ko pa rin. "Umm... Rose?", tawag ko sa kanya. Tumingin lang siya sa akin at itinaas ang kanang kilay na parang nag-aabang sa tanong ko. "Ummm... ano ba ang... mga gusto mo... sa isang lalaki?", tanong ko sa kanya. Tumingin siya sa malayo at sinabing, "Hindi na ako naghahangad na may magkakagusto sa akin kasi ang gusto ko sa lalaki eh yung tatanggapin ako kung sino at ano talaga ako at yung ipagmamalaki ako." Nagtataka ako kung bakit ganun ang sagot niya. Wala ka namang hindi maipagmamalaki sa kanya. Parang lahat ng kalalakihan ay magkakandarapa sa kanya. Ewan ko. Ngayon gulong-gulo na ang isip ko. Nung naubos na ang ice cream niya nagyaya na ulit siya papunta sa amusement park. Naglaro na ulit kami hanggang sa umabot kami ng alas-4. Nagyaya na siya dahil hindi daw siya pwedeng gabihin. Kaya umalis na kami at sumakay ng bus. Doon ulit siya umupo sa tabi ng bintana ng bus pero nasa likod na kami ng driver. Tahimik na naman ang biyahe namin. Lagi naman kasi akong ganito. Hindi makaimik. Wala na ata talaga akong pag-asa na magkaroon ng girlfriend. Sobrang torpe ko kasi. Tuwid lang ang tingin ko. Iniisip kung ano ang sasabihin. Tapos biglang hinawakan ni Rose ang kamay ko. Tumingin ako sa kanya at nakatingin din siya sa akin. "Alam mo. Hindi ko malilimutan ang araw na ito. Salamat sayo. May babaunin akong alaala hangga't nabubuhay ako", ang sabi niya sa akin at bigla siyang ngumiti. First time kong nakita siyang ngumiti ng ganoon. Lalo siyang gumanda. Ako naman ay parang na-hypnotize sa ganda ng ngiti niya. Gusto ko na nga sanang hilingin na sana'y ma-flat-an ang gulong ng bus para hindi na kami makaalis. Kaso malapit na kaming bumaba. Pagkababa namin ng bus ay sumakay na rin kami ng tricycle. Tamang-tama andito si manong driver kanina. Kakahatid lang ng pasahero kaya siya na rin ang maghahatid sa amin pauwi. Nung malapit na kami sa kanto kung saan kami sumakay ng tricycle kanina, sinabi niya sa akin na gusto na niyang bumaba doon. "Ayaw mo bang magpahatid hanggang inyo para mas mabilis ang pag-uwi mo?", tanong ko. "Hindi, mas gusto ko na maglakad tayo.", sabi niya. Kung sa bagay, para at least may moment kami, kahit patapos na ang araw. Nung naglakad na kami ay napadaan kami sa tapat ng bahay nina Rodel. Andun si Andrew at Joel at nakita nila kami. "Hoy ungas! Hindi ka pumasok! Lagot ka kay Ma'am!", sigaw ni Andrew. "Pareng Joey, parang iba na naman yang kasama mo ah! Mahaba yung buhok nung kahapon.", pang-asar ni Joel. Ngumiti lamang ako at biglang nagtanong si Rose. "Sino ang kasama mo kahapon?" "Wala naman akong kasama kahapon. Pumasok ako sa school tapos sayo lang ako nakipagkita.Niloloko lang tayo ng mga yun.", paliwanag ko. Nung malapit na kami sa damuhan kung saan kami nagkita, tumigil kami at sinabi niya na hanggang dito na lang daw. Ayaw na niyang magpahatid. Kaya hinayaan ko na siyang maglakad sa masukal na damuhan at ako naman ay pauwi na. Nung nakauwi na ako ay may nagtext sa akin. Kay Rose pala galing ang text message, "Joey, salamat kanina. Salamat talaga." Nagreply ako sa message niya, "Aalis ka na ba talaga? Hindi ka na ba talaga mapipigilan?", ang reply ko sa kanya. Pagkatapos noon ay hindi na siya nagreply. At ang aking kaligayahan ay napalitan ng kalungkutan. Hindi ko na ba siya makikita ulit? Ito na ba talaga ang huling araw na makikita ko siya?
Huwebes ng umaga, pumasok ako sa school. Halos wala akong maintindihan sa turo ng aking guro dahil si Rose ang laging nasa isip ko. Ano ba yan? Kapag nagpatuloy ito, babagsak ako sa quiz. Napansin ko nung tanghali may mga pabalik-balik na mga sundalo. Siguro naliligaw lang kaya hinayaan ko na lang. At nagdating nga ang maghapon na wala akong natutunan kaya umuwi akong malungkot. Nung nakarating na ako sa amin ay dumeretso na ako sa aking kwarto. Hindi na ako kumain kasi wala akong gana. Maaga akong natulog kasi ilang araw din naman na kulang ang tulog ko.
Biyernes ng umaga, pumasok ulit ako sa school. Parang napapansin ko padami ng padami ang mga sundalo dito sa aming lugar, may mga helicopter pa. Habang lumilipas ang oras, padalas ng padalas ang balik ng helicopter. Hanggang pagdating ng hapon ay may naririnig na kaming mga putok ng baril. Sundalo pala ang laman ng helicopter. May nakita silang mga rebelde sa kabilang pook at dito pala sila nagdaan sa aming lugar kaya maaga na nila kaming pinauwi. Tumakbo ako papunta sa amin at hinanap ko sina inay at itay. Andun sila kasama ng mga kapatid ko. Inutusan kami na wag lalabas ng bahay at wag magpapasok ng mga taong hindi kilala. Takot na takot kami nun kasi malapit lang ang gera sa amin. Nagpatuloy ang putukan hanggang sumapit ang dilim. Naitaboy ng mga militar ang mga rebelde palayo sa amin. Madami kasing madadamay na tao kapag nakapasok sila dito. Pero kahit ganun hindi pa rin kami naging kampante. Kaya hindi kami makatulog ng ayos. Ano ba naman itong nangyayari sa buhay ko? Magulo na nga ang isip mo nanganganib pa ang buhay ko?
Sabado ng umaga, nagising ako ng alas-10 ng umaga kasi hindi ako nakatulog ng husay kagabi. Baka kasi may magtangkang pumasok sa bahay namin. Eh madali lang naman masira ang pinto namin. Ang inay ay bumili na lamang ng mga de-latang ulam at bigas sa kapitbahay dahil delikado kung pupunta pa siya ng palengke dahil baka meron pang mga rebelde sa kanyang dadaanan. Pagkagising ko ay naghilamos ako at nagsipilyo. Naghahanap ako ng pwedeng ulam at nakakita ako ng isang lata ng sardinas. Binuksan ko yun at iniulam sa kanin. Pagkakain ko ay nagligpit ako ng pinagkainan at muling nagsipilyo. Pagkatapos noon ay pumunta ako sa tambayan. Andun silang lahat, nagkukwentuhan. Pinag-usapan nila yung nangyaring barilan kagabi. Ako naman ay tahimik lang at tulala, naiisip ko pa rin si Rose. Ano kaya ang ginagawa niya sa Maynila? Naiisip din ba niya ako? Tine-text ko siya pero hindi siya nagrereply. Baka siguro busy. O kinalimutan na talaga niya ako. Tapos nun hindi ko na namalayan na tinatawag ako ni Andrew. "Hoy! Hoy! Tulala ka diyan?", tanong ni Andrew. "Namimiss niya siguro ang kanyang labidabs. Asan na ba yung girlfriend mo?", tanong din ni Joel. "Wala na siya. Nasa Maynila na. Saka hindi ko yun girlfriend.", sagot ko sa kanila. "Oo nga pala. Naalala ko", biglang singit ni Rodel. "Humahanap ang mga sundalo na tutulong sa kanila sa paghuhukay.", sabi niya. "Ano'ng huhukayin?", tanong ni Andrew. "Mga bangkay daw. Madaming napatay ang mga sundalo kahapon.", sabi ni Rodel. "Babayaran daw nila tayo ng 300 kapag maghapon tayong naghukay.", dagdag pa nito. "O sige! Maghuhukay lang pala eh.", Sabi ni Andrew. "Tara, bukas!", sabi ni Rodel. At nagkaisa silang lahat na sumama bukas para maghukay. "Tara Joey. Sumama ka na. Wala ka naman gagawin bukas eh. Magkakapera ka pa.", ang yaya ni Rodel. Hindi nagtagal ay napapayag din niya ako. Kaya pagsapit ng hapon ay nag-uwian na kami. Pag-uwi ko ay naabutan kong nagluluto ang aking ina. Tumulong na rin ako sa paghahain para mapabilis at nagsipagkainan na kami. Pagkakain namin ay dumeretso na ako sa aking kwarto. Hindi talaga mawala sa isipan ko si Rose. Buti na lang may trabaho bukas. Baka makalimutan ko siya kahit panandalian lang.
Linggo ng umaga, nagising ako ng alas-7, tamang-tama handa na ang almusal. Kumain muna ako bago umalis. Pagkakain ko ay pumunta na ako kina Rodel. Pagkarating ko doon ay andun na sila pwera na lang kay Andrew. May ginagawa pa daw si Andrew pero patapos na. Makalipas ng mga 10 minuto ay nakadating na din si Andrew. "Pasensiya na kayo. May pinagawa pa kasi ang tatay ko.", kwento niya. "O ano? Tara na?", yaya ni Rodel. At sabay-sabay kaming pumunta sa kabilang pook para magtrabaho kahit isang araw lang.. Pagpunta namin doon, nakahanda na ang mga pala. Medyo nakakahilo ang amoy sa sobrang baho. Nagsimula na kaming maghukay. Makalipas ang kalahating oras ay may nahukay si Joel. Isang bangkay na inuuod na at sa sobrang baho ay napasuka si Joel. Iniahon nila ang bangkay at isinakay sa truck ng militar at nagpatuloy sa paghuhukay si Joel. Makalipas ang ilang saglit ay si Mark naman ang nakahukay ng bangkay. Napansin niya na ang bangkay ay may suot na gintong relo at Hanes ang brief. "Mayaman siguro ito?", sabi niya sa amin. Iniahon na rin ang bangkay at isinakay sa trak. Pagkatapos noon, natagalan pa kami bago pa makita ang sumunod na bangkay. Hanggang makalipas ang isa at kalahating oras, ako naman ang nakahukay ng bangkay. Isang bangkay na nabubulok na at inuuod at sobrang baho pa. Tiningnan ko ang kanyang suot ay parang babae na may hawak sa kanyang kamay. Binuksan ko ang kanyang palad at ako'y namutla sa aking nasaksihan. Ang nasa kamay ng bangkay ay mga tokens na ginagamit para makapaglaro sa amusement park. Hindi ako makapaniwala sa nakita ko kaya kinapa ko ang mga bulsa nito. At nakakita ako ng isang wallet. Nang binuksan ko yun, nakita ko ang isang id na may litrato sa tabi ng pangalan. Kay Rose ang id na yun. Sa sobrang gulat ko ay tumakbo ako pauwi, putla, umiiyak sa sobrang lungkot. Hindi ko matanggap ang nangyayari. Pagkadating ko sa amin ay dumeretso na ako sa aking kwarto at doon nagkulong. Hindi ko alam kung gaano katagal, basta gusto ko lang mapag-isa. Iyak ako ng iyak sa sobrang lungkot. Si Rose pala ay isang rebelde. Kaya pala naghahanap siya ng lalaki na kaya siyang ipagmalaki. Kaya pala minsan ang tapang niya. Kaya pala hindi niya masabi kung bakit siya nandito. Dito pala sila nagtago nung natambangan sila nung isang linggo. Kailangan nilang manatili dito para magamot ang ibang sugatan nilang miyembro. Kaya ba niya hindi sinabi ang totoo para hindi ko siya iwasan? Bakit? Sa dinami-dami ng tao bakit ako pa? Sa kalagitnaan ng aking pagmumukmok ay kumatok si inay sa pintuan ng kwarto ko. "Joey, anak. May binigay sa aking sulat si Rodel. Basahin mo daw. Papadaanin ko sa ilalim ng pinto." At may sulat na lumabas sa ilalim ng pinto. Agad kong kinuha ang sulat. Sulat mula kay Rose at nagsasabing, "Joey, kung mababasa mo ito, malamang ay wala na ako. Saglit man tayong nagkakilala. Habang buhay ka namang nakatanim sa puso.ko. Salamat. Hindi kita makakalimutan. Nagmamahal, Rose." Isa itong sulat na nakita sa wallet niya kanina. At nagpatuloy ako sa pag-iyak.
Kinabukasan, araw ng Lunes, pumasok ako sa school. Isang ordinaryong araw lang yun ng isang ordinaryong tao pero nagkaroon ng hindi ordinaryong karanasan. Nagkaroon ako ng pag-ibig na hindi kapani-paniwala. Isang saglit na pag-ibig... pero hindi malilimutan...
Friday, April 12, 2013
Upon Oral English
Upon Oral English
Most of us Filipinos understand English. Kids or adults, rich or poor. Whatever your job or their state of life, they can understand the language when they read it or hear it. The only problem to this is most of us doesn't speak English. Why? Because they're afraid.
Afraid of speaking. Because of grammatical errors, ridiculous accent and criticism from other people.
We have our own language to use and I love the Filipino language but please be reminded that English is the international language of business. When you talk with foreigners, wherever country they're from, they can understand you with English. Speaking in English doesn't mean that I don't love the Filipino language. We just need it to communicate with others.
Gosh! Nosebleed!
At least we know basic English all we need is practice. Filipinos today laugh when someone speaks English even though the statements are right while its okay when the grammar is wrong. What's the problem?
But do you really want to know how English can help us in life?
English is sometimes needed in finding a job because sometimes you need to answer the questions in English during oral interview.
And do you know that speaking English can help you find. Yes, it really helps. How? I have a story.
There was a boy who just finished his high school in a province. He never had the chance to go to college because his parents cannot afford to send him to school. So after he graduated, he practiced the English language and started to find a job in Metro Manila. Luckily, he found a job and the company is paying him 18, 000 pesos per month as of now. What is his job? A customer service representative. You see you can be a call center agent even though your just a high school graduate. Why not? The Philippines has a great demand in the information and communication technology (ICT) sector.
Do not ignore English language for it can help you. That is why it is included in the curriculum in elementary, high school and in college.
Learning English Is a never-ending lesson.
Most of us Filipinos understand English. Kids or adults, rich or poor. Whatever your job or their state of life, they can understand the language when they read it or hear it. The only problem to this is most of us doesn't speak English. Why? Because they're afraid.
Afraid of speaking. Because of grammatical errors, ridiculous accent and criticism from other people.
We have our own language to use and I love the Filipino language but please be reminded that English is the international language of business. When you talk with foreigners, wherever country they're from, they can understand you with English. Speaking in English doesn't mean that I don't love the Filipino language. We just need it to communicate with others.
Gosh! Nosebleed!
At least we know basic English all we need is practice. Filipinos today laugh when someone speaks English even though the statements are right while its okay when the grammar is wrong. What's the problem?
But do you really want to know how English can help us in life?
English is sometimes needed in finding a job because sometimes you need to answer the questions in English during oral interview.
And do you know that speaking English can help you find. Yes, it really helps. How? I have a story.
There was a boy who just finished his high school in a province. He never had the chance to go to college because his parents cannot afford to send him to school. So after he graduated, he practiced the English language and started to find a job in Metro Manila. Luckily, he found a job and the company is paying him 18, 000 pesos per month as of now. What is his job? A customer service representative. You see you can be a call center agent even though your just a high school graduate. Why not? The Philippines has a great demand in the information and communication technology (ICT) sector.
Do not ignore English language for it can help you. That is why it is included in the curriculum in elementary, high school and in college.
Learning English Is a never-ending lesson.
Wednesday, April 10, 2013
About this Blog
Hello and welcome back! In case you don't know, "The Pictures State the Story" is a blog about me giving my opinions and suggestions about a certain topic or topics that is currently happening or already happened here and overseas. Some have suggested solutions but mostly the reason why I created this blog is to let the readers become aware of what is happening
This blog is hosted by Blogger.
About the Title
The title means every picture has several meanings. If those pictures are combined together, they form a story. And as you read every of my blog entry, a picture comes to your mind, a picture of what you want to see. And when you complete the pictures, you'll understand what I want to say. A story I want to tell to each and every one of you. As I was saying earlier, I just want to let you know what is really happening around us. I don't want to look for solutions for I want you to think for yourselves and decide what is the right thing to do. I can give you solutions but please be reminded that it is just my suggestion and you are not required to do it.
About the Link
Why did I choose ndyruhere.blogspot.com? I chose ndyruhere (and why are you here) because it is the most common question I ask when someone is looking for me or someone needs something from me. Just like you. Maybe you have a reason why you are here.
Welcome to my blog but... why are you here?
About the Author
My name is Darell, turning 25 this June. I was born in San Pablo City, Laguna but currently residing in the province of Quezon, the home of Manuel L. Quezon and Lambanog (lol). I graduated last year in a private institution with the course "Computer Programming NC IV". I work as a cs instructor in the school where I graduated. I teach different programming languages to my students. I love science I even study biology, genetics, astronomy and physics by myself. I read science books, encyclopedias, theses, science magazines and some sources online. I also love multimedia. I self-study photography, video editing, audio mastering and photo editing. I am also a:
- musician
- writer
- traceur
- athlete
- a freethinking atheist
- freelancer
- web developer
- software developer
- student council adviser
- anarchist
- too many to mention. lol
If you have questions just drop it in the comments section or in the chat box or email me at darellduma@gmail.com and I am willing to answer all your questions.
This blog is hosted by Blogger.
About the Title
The title means every picture has several meanings. If those pictures are combined together, they form a story. And as you read every of my blog entry, a picture comes to your mind, a picture of what you want to see. And when you complete the pictures, you'll understand what I want to say. A story I want to tell to each and every one of you. As I was saying earlier, I just want to let you know what is really happening around us. I don't want to look for solutions for I want you to think for yourselves and decide what is the right thing to do. I can give you solutions but please be reminded that it is just my suggestion and you are not required to do it.
About the Link
Why did I choose ndyruhere.blogspot.com? I chose ndyruhere (and why are you here) because it is the most common question I ask when someone is looking for me or someone needs something from me. Just like you. Maybe you have a reason why you are here.
Welcome to my blog but... why are you here?
About the Author
My name is Darell, turning 25 this June. I was born in San Pablo City, Laguna but currently residing in the province of Quezon, the home of Manuel L. Quezon and Lambanog (lol). I graduated last year in a private institution with the course "Computer Programming NC IV". I work as a cs instructor in the school where I graduated. I teach different programming languages to my students. I love science I even study biology, genetics, astronomy and physics by myself. I read science books, encyclopedias, theses, science magazines and some sources online. I also love multimedia. I self-study photography, video editing, audio mastering and photo editing. I am also a:
- musician
- writer
- traceur
- athlete
- a freethinking atheist
- freelancer
- web developer
- software developer
- student council adviser
- anarchist
- too many to mention. lol
If you have questions just drop it in the comments section or in the chat box or email me at darellduma@gmail.com and I am willing to answer all your questions.
Friday, April 5, 2013
Love and Its Consequences
"What is love? How do we define it?
For me, love is a manifestation manipulated by emotions to show appreciation to the one you admire. Some people say, "follow your heart" but I think the heart has nothing to do about love for the only function of the heart is to pump blood that circulates to your body. Love is an emotion so it begins in the nerves then it will be carried to the brain. That is why you're in love because you are thinking that you are.
"When is the right time to love?"
Anytime is the right time, but it is better to have other priorities first. Family, study/career, health, community, etc. if you feel you're ready, wait for an opportunity, when it comes, grab it and never let go. And that is the right time.
"Heart or Brain?"
To answer this simple question, like I said, love is in your brain. What took you so long to choose?
"Then why are we loving without thinking?"
That is because your brain is blocked by love. No new idea enters your mind because you're too busy thinking about love. You can love while thinking, but sometimes we get too fascinated we don't care about the things around us.
Sometimes we fall in love without thinking we don't even think of planning for our future. What are the bad consequences of love? One is teenage pregnancy.
Love can cause teenage pregnancy.
Teenage pregnancy is one serious problem in the Philippines. Last year's statistics show that pregnant teens in the Philippines increased by 70% in the last 10 years. Almost 200, 000 cases of teen pregnancies were recorded from 1999 to 2009 (maybe this year it's over 200k).
Teenagers sometimes get this feeling of arousal, curiosity, excitement and lust.
Let's take a re-enactment (I was in this situation when I was a teenager. Hehe)
Week1:
Boy: Can I kiss you?
Girl: No.
Boy: Just one kiss?
Girl: Hmm. Okay.
Week2:
Boy: Can I squeeze that bum of yours?
Girl: No.
Boy: Just one squeeze?
Girl: Hmm. Okay.
Week3:
Boy: Can I... Umm... Score one?
Girl: But were still young so it's a no.
Boy: Don't worry. We'll just do it once.
Girl: Hmm... Okay.
Week4:
Boy: Can we do it again?
Girl: Last week you said we'll just do it once?
Boy: But I love you.
Girl: Hmm... Okay.
Week5:
Girl: Honey. I think I'm pregnant.
Boy: No.
Teenagers nowadays say that they truly love each other without knowing the right definition of love. Sweet kisses, tight hugs, romantic dates and sex. Then of course, the parents are unaware. Unexpectedly, "mom, dad, _______ and I have decided to get married in a few years so I am asking for your daughter's hand. You have no choice because she's already pregnant." Or, "Mom, dad, I'm pregnant. I'm sorry. " It leaves them no choice but to make them live together but where will they live? In their parent's house? Who will feed them? They're parents? This will cause major problems. Problems to your parents, problems to your child and problems to yourself. How will you raise your child properly and teach them how to love when you can't even define one?
And if you say that it is okay just because your parents are rich and they run a business that you will own in the future then it can't be helped but to say, "what a shame." (Kapal ng mukha mo.)
Teenage pregnancy can break your family.
Let us trace the possible outcomes of love without control.
Outcome number 1. The boy was afraid of taking his responsibility so he ran away and the poor pregnant girl was the one left raising his child alone.
Who's affected? The Kid.
Okay. outcome number 2. The boy took the responsibility to raise his kid. But the boy was unable to find a stable job because he is either under of age, lacking in education, skills or experience. Well if you're not ashamed of yourself you can ask help to your parents (poor parents).
Who's affected? The kid.
Then, outcome number 3. The boy gave up in finding a job so he gave up his responsibility. What happens next? Separation.
Who's affected? The kid.
Love can be regretful in the end
Example? There was a young couple who lived with their parents. They were happy because they love each other. Then, after a few years, things got out of hand. The boy found out that he's not happy anymore. And then what happened? The boy had changed. Drinking alcoholic drinks every night, gambling and worse, infidelity while the girl had no choice to accept it or leave her partner.
Who's affected? The kid.
How can we avoid these kind of tragedies?
To those parents, please orient your kids about love and pregnancy. Talk about the effects and how to avoid the Consequences. Tell them everything they need to know about sex education. Don't be shy in doing what is right. Proper advice and guidance is recommended.
And to the kids who are reading this. Please listen to your parents. Listen to what they have to say. Of course not all of the time they are right because parents aren't perfect, either. If you think they're right, accept it and apply it in your life. If they're wrong, tell them that it is wrong, prove it and suggest a better idea, in a proper manner. If you want to know anything about sex education, don't hesitate, I repeat, DON'T HESITATE to ask questions. Communication is one of the best bonds of the family.
And also think of your parents. They raised you for about 20 years and then this is what they'll get? How will you able to help your parents if most of your time, effort, priority and money is on your child? You think raising a kid is that easy? Take a look at yourself and think twice. How can you raise a child, when you have no idea how to and where to start? How can you raise a child when you yourself are dependent to your parents? How can you raise a child when you yourself are financially dependent? Think it over.
How about this? Try to research informations, statistics, news or articles about teenage pregnancy and share to your community what you have learned. Support a movement or advocacy against teenage pregnancy or you can even organize one. It's just a small way but it can be a big help to others. Proper and accurate information leads to safety.
Love is the greatest power, the strongest force pulled by emotions. Love can make you the happiest person on earth but without control, love can destroy your everything. With love, you may be happy but the price is your future. It's okay to love but make sure it won't affect your future. Planning is the foundation of a happy life. Before making a decision, make sure to not just think twice, not just thrice but hundred times over so in the end, you'll love with no regrets.
**************
http://www.spot.ph/the-feed/50963/teen-pregnancies-in-ph-increased-by-70-in-last-10-years-says-united-nation-population-fund-agency/
For me, love is a manifestation manipulated by emotions to show appreciation to the one you admire. Some people say, "follow your heart" but I think the heart has nothing to do about love for the only function of the heart is to pump blood that circulates to your body. Love is an emotion so it begins in the nerves then it will be carried to the brain. That is why you're in love because you are thinking that you are.
"When is the right time to love?"
Anytime is the right time, but it is better to have other priorities first. Family, study/career, health, community, etc. if you feel you're ready, wait for an opportunity, when it comes, grab it and never let go. And that is the right time.
"Heart or Brain?"
To answer this simple question, like I said, love is in your brain. What took you so long to choose?
"Then why are we loving without thinking?"
That is because your brain is blocked by love. No new idea enters your mind because you're too busy thinking about love. You can love while thinking, but sometimes we get too fascinated we don't care about the things around us.
Sometimes we fall in love without thinking we don't even think of planning for our future. What are the bad consequences of love? One is teenage pregnancy.
Love can cause teenage pregnancy.
Teenage pregnancy is one serious problem in the Philippines. Last year's statistics show that pregnant teens in the Philippines increased by 70% in the last 10 years. Almost 200, 000 cases of teen pregnancies were recorded from 1999 to 2009 (maybe this year it's over 200k).
Teenagers sometimes get this feeling of arousal, curiosity, excitement and lust.
Let's take a re-enactment (I was in this situation when I was a teenager. Hehe)
Week1:
Boy: Can I kiss you?
Girl: No.
Boy: Just one kiss?
Girl: Hmm. Okay.
Week2:
Boy: Can I squeeze that bum of yours?
Girl: No.
Boy: Just one squeeze?
Girl: Hmm. Okay.
Week3:
Boy: Can I... Umm... Score one?
Girl: But were still young so it's a no.
Boy: Don't worry. We'll just do it once.
Girl: Hmm... Okay.
Week4:
Boy: Can we do it again?
Girl: Last week you said we'll just do it once?
Boy: But I love you.
Girl: Hmm... Okay.
Week5:
Girl: Honey. I think I'm pregnant.
Boy: No.
Teenagers nowadays say that they truly love each other without knowing the right definition of love. Sweet kisses, tight hugs, romantic dates and sex. Then of course, the parents are unaware. Unexpectedly, "mom, dad, _______ and I have decided to get married in a few years so I am asking for your daughter's hand. You have no choice because she's already pregnant." Or, "Mom, dad, I'm pregnant. I'm sorry. " It leaves them no choice but to make them live together but where will they live? In their parent's house? Who will feed them? They're parents? This will cause major problems. Problems to your parents, problems to your child and problems to yourself. How will you raise your child properly and teach them how to love when you can't even define one?
And if you say that it is okay just because your parents are rich and they run a business that you will own in the future then it can't be helped but to say, "what a shame." (Kapal ng mukha mo.)
Teenage pregnancy can break your family.
Let us trace the possible outcomes of love without control.
Outcome number 1. The boy was afraid of taking his responsibility so he ran away and the poor pregnant girl was the one left raising his child alone.
Who's affected? The Kid.
Okay. outcome number 2. The boy took the responsibility to raise his kid. But the boy was unable to find a stable job because he is either under of age, lacking in education, skills or experience. Well if you're not ashamed of yourself you can ask help to your parents (poor parents).
Who's affected? The kid.
Then, outcome number 3. The boy gave up in finding a job so he gave up his responsibility. What happens next? Separation.
Who's affected? The kid.
Love can be regretful in the end
Example? There was a young couple who lived with their parents. They were happy because they love each other. Then, after a few years, things got out of hand. The boy found out that he's not happy anymore. And then what happened? The boy had changed. Drinking alcoholic drinks every night, gambling and worse, infidelity while the girl had no choice to accept it or leave her partner.
Who's affected? The kid.
How can we avoid these kind of tragedies?
To those parents, please orient your kids about love and pregnancy. Talk about the effects and how to avoid the Consequences. Tell them everything they need to know about sex education. Don't be shy in doing what is right. Proper advice and guidance is recommended.
And to the kids who are reading this. Please listen to your parents. Listen to what they have to say. Of course not all of the time they are right because parents aren't perfect, either. If you think they're right, accept it and apply it in your life. If they're wrong, tell them that it is wrong, prove it and suggest a better idea, in a proper manner. If you want to know anything about sex education, don't hesitate, I repeat, DON'T HESITATE to ask questions. Communication is one of the best bonds of the family.
And also think of your parents. They raised you for about 20 years and then this is what they'll get? How will you able to help your parents if most of your time, effort, priority and money is on your child? You think raising a kid is that easy? Take a look at yourself and think twice. How can you raise a child, when you have no idea how to and where to start? How can you raise a child when you yourself are dependent to your parents? How can you raise a child when you yourself are financially dependent? Think it over.
How about this? Try to research informations, statistics, news or articles about teenage pregnancy and share to your community what you have learned. Support a movement or advocacy against teenage pregnancy or you can even organize one. It's just a small way but it can be a big help to others. Proper and accurate information leads to safety.
Love is the greatest power, the strongest force pulled by emotions. Love can make you the happiest person on earth but without control, love can destroy your everything. With love, you may be happy but the price is your future. It's okay to love but make sure it won't affect your future. Planning is the foundation of a happy life. Before making a decision, make sure to not just think twice, not just thrice but hundred times over so in the end, you'll love with no regrets.
**************
http://www.spot.ph/the-feed/50963/teen-pregnancies-in-ph-increased-by-70-in-last-10-years-says-united-nation-population-fund-agency/
Subscribe to:
Posts (Atom)